Skírnir - 01.04.1912, Síða 16
112
Siðasti róðurinn.
»Vaknaðu, Árni!«
Það var Bárður formaður að kalla háseta sína.
Árni beygði sig út að glugganum, sem var mjög ná-
lægt rúminu, og barði þrjú högg í sömu rúðu og Bárður
hafði drepið á, til merkis um að hann væri vakandi.
Því næst spratt hann fram úr rúminu, gekk að litlu
borði að hurðarbaki og kveikti á olíuvél, er stóð á borð-
inu og lét síðan kaffikönnu á vélina; var í könnunni lag-
að kaffi, er vera skyldi morgunkaffi hans. Að þessu búnu
tók hann að klæða sig.
Konan svaf óvenjulega fast, því nú rumskaði hún
ekki, og var hún þó alloftast vön að vakna þegar Árni
reri á nóttunni. Hún lá á hægri hliðinni, hvíldi höfuðið
á lófanum, en vinstri höndina lagði hún yfir á sæng litla
barnsins í vöggunni — hafði verið að bía drengnum sín-
um og sofnað út frá því.-----------
Árni fann hvergi vestið sitt. — Hvar hafði hann lagt
það, þegar hann háttaði? Á stólnum var það ekki, eins
og vant var, ofan á jakkanum.---------— Bíðum við —
hugsaði hann, það þurfti víst að festa hnapp í vestið —
konan hefir tekið það, eftir að eg sofnaði, og fest hnapp-
inn í------en. hvar hefir hún lagt það? —----------Hann
leitaði dyrum og dyngjum, en fann hvergi vestið.---------
-----Hann varð að vekja hana. —------------------
Hann gekk fast að rúminu í þeim tilgangi að vekja
konu sína-------en, nú svaf hún svo undurvært. Hann
horfði um stund á hana — — — og honum fanst hún
aldrei hafa verið jafnfögur og nú; hann gleymdi vestinu
— langaði til að lúta niður að henni og kyssa rósfagra
dúnmjúka kinnina, er upp sneri. En, hann tímdi því
ekki-------tímdi ekki að raska ró hennar, né spilla un-
aðsdraumum hennar. Nei, hugsaði hann, heldur skal eg
róa vestislaus.-----—
Þá varð honum litið á litla drenginn sinn. — Bless-
aður litli stúfurinn! hvað hann sefur vært! Bros !lék
um varir hans og önnur höndin lá ofan á sænginni. —
Þá hnyklar hann alt í einu litlu brýrnar og opnar munn-