Skírnir - 01.04.1912, Blaðsíða 76
172
Sigga-Giinua.
»Ef raaður hefði nú eitthvað til að hressa sig á«,
sagði eg og leit á Arna.
»Vel á minst«, sagði Arni og leit út um gluggann.
»Það veitir svei mér ekki af því í þessu veðri. Páll!
sæktu eina whisky út«.
Páll iét ekki segja sér tvisvar. Eg horfði á eftir hon-
um yfir götuna, búðin var beint á móti gluggunum á skrif-
stofunni. Búðarmennirnir höi'ðu auðsjáanlega álíka annríkt
og við, þeir sátu allir uppi á borði og svældu. Páll stiklaði
eins og köttur yfir götuna, með annari hendinni hélt hann
saman jakkakraganum. Svo hvarf hann inn undir búðar-
tröppurnar, inn í kjallarann.
Þegar Páll var horfinn, varð mér litið upp eftir göt-
u’nni. Húsin stóðu þar á höm í illviðrinu, grá og strjál,
gatan fióði í vatni og leðju. Kona kom skjögrandi niður
með húsunum hlé-megin, löng og mjó, vafin í grátt, þykt
sjal. Af andlitinu sást ekkert nema nefið og augun. Pils-
in voru stytt, svo þau slógust rennblaut og forug um miðja
leggina; það vottaði ekki fyrir kálfum, var eins og hún
gengi á eldspýtum; fæturnir voru stórir og ólögulegir í
8kóræflunum.
Eg þekti ekki konuna. Hún var áreiðanlega ekki úr
kaupstaðnum. Líklega var hún utan úr Vík, sem var
fiskiþorp allmikið utar með firðinum.
»Hvaða kerling er þetta?« spurði eg Arna.
Arni leit um öxl.
»Fari hún nú grámórauð«, sagði hann og tók fæturna
niður af borðinu. »Það er hún Sigga-Gunna!«
»Sigga-Gunna ?«
».Já, þekkið þér hana ekki? Það er hálfvitlaus kerl-
ingarskratti utan úr Vik. Hún kemur hingað þetta einu-
sinni í mánuði, stundum kannske tvisvar, ævinlega í vondu
veðri. Hún er alt af að biðja Björn um mat og kaffi og
er þó á sveitinni, en étur upp alt sem henni er »skaffað«
jafnóðum, og er svo síbetlandi. Maðurinn hennar drukn-
aði í hittifyrra og þá varð hún bandþreifandi vitlaus
um tíma; áttu þrjá krakkaorma, þeim vill hún ekki sleppa