Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 6
6
NORÐURLJÓSIÐ
heldur snúast gegn honum. Hann verður mjög einmana. Drykkju-
köst hans enda með drykkjuæði. Sé honum stungið inn í fangelsi,
er honum sama um það. Hann fer í sjúkrahús vegna drykkj uskaps,
ef til vill í fyrsta sinn. Senn er leiðin niður á við gengin á enda.
Sjöunda sporið og síðasta er líkamleg og andleg hrörnun. Mann-
inum stendur á sama um útlit sitt. Órakaður og óhreinn er hann.
Andlitið er þrútið og rautt. Heilsa hans lætur undan, hendur titra,
lifrarveiki og magasjúkdómar hrjá hann. í Frakklandi, en þar er
vínsýki algengust, eru líka lifrarsjúkdómar algengari en í öðrum
löndum.
Þó eru áhrifin verri, sem víneitrið hefir á sálargáfur mannsins.
Læknir, sem eitt sinn var háttvirtur og elskaður þar, sem hann starf-
aði, var ekki nothæfur til að hjúkra öðrum í hælinu, þar sem hann
eyddi síðustu árum ævinnar. Vínnautnin fór þannig með hann.
Svona hefir hún farið með milljónir manna. Áfengisnautn er ægi-
leg, seinvirk, en algeng drepsótt.
Verst af öllu, sem vínnautninni fylgir, er það, að vínsjúkum
manni er ekki unnt að bjarga, nema hann vilji það sjálfur. Viljinn
þarf að vakna. Maður nokkur, sem var að stíga þriðja sporið niður
á við, var farinn að verða sér til minnkunar í samkvæmum. Kona
hans fékk vin þeirra til að kvikmynda hann. Er hann var orðinn alls-
gáður, fékk hann að sjá myndina. Hann bragðaði aldrei framar
dropa víns. Hann var í eðli sínu sómakær maður, eins og fjöldi ann-
arra manna er í raun og veru. Þegar hann sá þarna sjálfan sig, hve
hann varð sér til minnkunar, nægði það til að vekja viljann til
virkrar mótstöðu. Þetta var svipuð aðferð þeirri, sem Spartverjar
beittu til forna, er þeir gerðu þræla drukkna og létu sonu sína horfa
á hátterni þeirra þá.
Enginn maður, sem byrjar að neyta áfengis, getur vitað fyrir-
fram, hve mörg spor hann stígur niður á við. Langflestir halda, er
þeir byrja, að þeir geti verið hófdrykkjumenn ævilangt. Fyrr en þá
varir eru þeir á niðurleið. Ef til vill geta þeir aldrei stöðvað sig á
ógæfubrautinni og deyja af völdum drykkjuskapar eða verða ónýt
reköld á hafi mannlífsins.
„Enginn af oss lifir sjálfum sér, og enginn deyr sjálfum sér,“ seg-
ir í biblíunni. Það á heima, ekki hvað sízt, um áfengisneytendur.
Fjölskyldur þeirra þjást, oft alveg hræðilega, vegna þeirra og af
völdum þeirra. Gildir þar einu, hvort heldur það er konan eða mað-