Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 171

NORÐURLJÓSIÐ
171
baðaö í brosum sagði drengurinn kurteislega: „Frú, fyrirgefið mér,
en ég hefi komið sérstaklega til að færa yður fagnaðarerindið.“
Hann lagði síðasta smáritið í hönd hennar.
Næsta sunnudagskvöld var litla kapellan við strætið troðfull
sem ávallt. Kaupmaðurinn starfaði sem sætavörður, og sonur hans
var þar að sjálfsögðu. Eftir sálmasöng og bæn spurði samkomustjór-
inn, hvort ekki væri einhver, sem vildi vitna um náð Drottins. Oldr-
uð kona, með himinljóma á andliti sínu, reis á fætur.
„Þökk sé Guði,“ kallaði hún. „Hann sendi lítinn engil til að
bjarga mér. Annars hefði farið svo síðastliðið sunnudagskvöld, að
ég hefði vegna einstæðingsskapar, örbirgðar og fullkominnar ör-
væntingar bundið enda á allt. Það var úrhellisrigning. Ég var kom-
in niður í dreggjar mannlegra þjáninga, þar sem ég hafði bæði misst
manninn minn og son minn. Eftir langa baráttu gafst ég upp og ætl-
aði að hengja mig. Allt í einu var barið á dyr. Ég hreyfði mig ekki,
ætlaði að bíða og ætlaði að bíða, unz manneskjan væri farin. Þá
ætlaði ég að svipta mig lífi. En það var haldið áfram að berja, unz
ég varð að fara og opna. Þarna stóð drengur með andlit sem vors-
ins. Hann gaf mér smárit, sem flutti mér fagnaðarboðskapinn. Er
ég leit á það, vissi ég, að Guð hafði ekki yfirgefið mig. Ég gat ekki
látið vera að tárast, játaði syndir mínar og bað um fyrirgefningu.
Lofaður sé Drottinn, liann frelsaði mig!“
Drengurinn hvíslaði lágt í eyra föður síns: „Það er hún!“ Þá fyrst
fékk faðirinn að vita, að Guð hafði sent barnið hans til að frelsa
týndan sauð með smáriti! Og það jafnvel þegar rigndi!
(Þýtt úr „Things Coneerning Himself.“)
SPURNINGAR.
„Hvernig eiga þeir að trúa á þann, sem þeir ekkert hafa heyrt
um?“ „Og hvernig eiga þeir að heyra, án þess að einhver prédiki
(flytji þeim orðið um frelsarann) ?“ (Róm. 10. 14.) Hvað er orðið
langt, síðan þú gafst kristilegt smárit, eða reyndir að fá einhvern
til að kaupa Norðurljósið?