Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 142

142
NORÐURLJ ÓSIÐ
Það var erfitt fyrir Harry að segja Martin frá þessu, en
hann gerði það. „Jón Martin,“ sagði hann, „það er eitthvað,
sem ég verð að segja þér.“ Svo sagði hann honum, hvernig
hann hefði fallið fyrir freistingunni að taka blýantinn. Hann
endaði með því að sgja: „Nú þegar þú hefir heyrt þetta um
mig, viltu sjálfsagt ekki eiga mig að vini; en ég vona, að þú
viljir fyrirgefa mér.“
Jón Martin var góður drengur, sem elskaði Jesúm. Hann
svaraði: „Kæri Harry, þú mátt trúa því að ég fyrirgef þér.
Eg vona líka, að við tveir verðum góðir vinir. Yið skulum
fara út á leikvöllinn. Það eru enn tíu mínútur, þangað til
skólinn byrjar.“ Hann lagði handlegginn utan um Harry,
sem Ijómandi af gleði fylgdist með honum.
4. HUNDRAÐFALT AFTUR.
Fyrir nokkru gerðist það í amerískri stórborg, sem nú
skal segja frá.
Veðrið var mjög kalt þennan dag, því að nístandi storm-
ur blés. Tvö börn komu gangandi og leiddust. Þau voru
Kalli, sem var II ára, og systir hans Dot, sem var þremur
árum yngri. Þótt föt þeirra væru hrein, var auðveit að sjá,
að þau væru frá heimili, þar sem lítið var um peninga.
Móðir þeirra, einstæðings ekkja, var líka mjög fátæk. Auk
þess var hún veik og rúmföst eins og stóð. Varla voru börn-
in komin upp í kvistherbergið, sem var heimili þeirra, er
þróttlítil rödd sagði: „Kalli, drengur minn, er það þú?
Komdu hingað.“ Og Kalli gekk að rúminu, þar sem móðir
hans lá.
„Þú hefir sjálfsagt ekki fengið nokkurt loforð um vinnu
í dag?“
„Nei, mamma. Við höfum farið búð úr búð um alla
borgina, en engan vantar sendisvein. Við urðum seinast svo
þreytt af að ganga svona um kring, að við fórum inn í kirkju,
þar sem guðsþjónusta var, og hvíldum okkur á bekkjunum,