Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 58
58
NORÐURLJ ÓSIÐ
ÞaS var tekinn til ákveðinn dagur, er sektarfórnin skyldi færð.
Þann dag greiddi hann aftur féð, sem hann hafði þrætt fyrir, og
fimmtungi meir. Síðan hélt hann upp til Jerúsalem með hrút galla-
lausan eins og lögmálið mælti fyrir.
Hann fór með hrútinn inn í forgarð musteris Drottins. Þar tók
prestur við honum. Hrútnum var slátrað og 'blóði hans stökkt utan
á brennifórnar altarið stóra, sem stóð í forgarði helgidómsins. Mað-
urinn horfði á hlóðið. Það bar þess vitni, að dauði hafði átt sér
stað, ekki dauði hans sj álfs, heldur annars, sem dó fyrir synd hans,
vegna hennar. En réttlætiskröfu lögmáls Guðs var fullnægt. Nú
krafðist það ekki lengur dauða synduga mannsins. Annar hafði
dáið í staðinn fyrir hann.
Þetta var mynd af því, sem gerðist mörgum öldum síðar. Á hæð
fyrir utan borgarhlið Jerúsalem voru reistir þrír krossar. Á kross-
inn í miðið var festur sonur Guðs. Heilagur var hann og syndlaus,
eins laus við alla synd eins og hrúturinn, sem var fórnað, var laus
við lygi og þrætur.
Hví var hann festur á krossinn og haíinn þar upp? Hann var að
fórna sjálfum sér í sektarfórn fyrir mig og þig. Eg hafði brotið lög-
mál Guðs, gert það, sem Guð hefir bannað. Þú hefir rofið lögmál
Guðs, af því að þar finnst engin undantekning. „Allir hafa syndg-
að,“ er úrskurður Guðs, sem orð hans birtir. Þess vegna er „allur
heimurinn sekur fyrir Guði.“ Réttlætið, þessi mikli saksóknari Guðs,
krefst dauðadóms yfir syndaranum. En náðin, þessi mildi málsvari
syndugra manna frammi fyrir Guði, biður um sýknun og fyrirgefn-
ingu syndurum til handa, af því að Jesús Kristur, sonur Guðs, elsk-
aði syndarana og Iagði sjálfan sig í sölurnar fyrir þá. Réttlætiskröf-
unni hefir hann fullnægt. Dauði hefir átt sér stað til endurlausnar
frá yfirtroðslunum, misgerðunum., syndunum.
Guð tilreiknar syndugum mönnum dauða Krists til réttlætingar.
Það er hans hlið á málinu. En þeirra hlið er sú, að þeir eiga og
verða að játa synd sína, viðurkenna hana fyrir Guði, treysta á fyr-
irgefning Guðs vegna dauða Krists, og þeir verða lika að láta aðra
vita, að þeir treysti á Krist sem frelsara sinn. Blóðinu var stökkt
utan á altarið, þar sem allir gátu séð það. Þetta var opinber vitnis-
burður, sem ekki mátti reyna að hylja eða dylja. Það verður að
játa trúna á Krist fyrir mönnunum: „Því að með hjartanu er trúað