Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 20

20
NORÐURLJ ÓSIÐ
gekk ég bónleiður af fundi hans. Varð þá ek'ki hjá því kornizt að
safna skuldum og vona, að unnt yrði að greiða þær um vorið og
sumarið. Var það fæði mitt, er ég gat ekki greitt.
Er prófi var lokið, tók ég að leita mér vinnu niður við höfnina.
Komst ég þá í togaravinnu við uppskipun afla úr togurum. Man ég
enn fyrsta daginn, hve erfiður mér þótti hann. Næsta dag var fisk-
urinn fluttur inn á Kirkjusand. Tók þá við annar langur dagur þar,
sem leið þó að lokum.
Minnisstæðasta togaravinnan var sú, er nú skal greina frá. Togari
lá við bryggju austan til í höfninni, líklega nærri þeim stað, þar
sem „hegrinn“ mikli hefir staðið lengi. Kom ég þangað að liðnti
hádegi, minnir mig, og var þá lágsjávað mjög. Verkstjórinn hafði
fremur fáa menn. Lét hann mig standa á palli í lestaropi. Niðri í stí-
um í lestinni voru fimm menn, er losuðu fiskinn þar úr saltinu og
fleygðu honum upp á pallinn til mín. Venjan var isú, að þrír menn
skiptust á um það að vera á palli. Vann þá eða hamaðist öllu heldur
sá, er á pallinum stóð, meðan hinir hvíldu sig undir næstu skorpu.
Verkstjórinn sagði méf: að keppast ekki meir við en svo, að ég
gæti haldið út nokkuð lengi, því að hann héfði engan mann til að
skipta við mig.
Þar sem svo lágsjávað var, hafði verið reistur nokkuð langur
vinnupallur á þilfari togarans rétt hjá lestaropinu. A honum stóðu
fveir ungir menn, og skyldu þeir fleygja fiskinum upp á hafnarbakk-
ann, en það var yfir seilingarhæð. Á bakkanum voru svo nokkrar
stúlkur, sem köstuðu fiskinum upp á pall flutningabifreiðar. En á
milli mín og ungu mannanna var 11 ára drengur, sonur skipstjór-
ans. Hann átti að kasta fiskinum upp á pallinn.
Þetta var þá keðjan: Fimm menn í lest, einn maður í lestaropi,
einn drengur á þilfari, tveir menn á palli og svo stúl-kurnar uppi.
Hver var veikasti hlekkurinn í þessari keðju? Hvað heldurþú? Þér
skjátlast, ef þú segir „drengurinn.“ Það voru ungu mennirnir. Þeir
unnu svo hægt, að mér blöskraði æ meir, unz ég gat ekki orða bund-
izt. Drengurinn hafði fyllt svo pallinn hjá þeim, að þar komst víst
ekki meira, o-g kasir voru á þilfarinu. Þegar ég fann að þessum
vinnusvikum, öðru nafni gat ég og get ekki nefnt það, fékk ég þetta
svar: „Þú hugsar ekki mikið um kaupið!“ Mér varð nálega orðfall.
Svo sviksamlegum hugsunarhætti hafði ég aldrei áður kynnzt. Ég