Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 63

NORÐURLJÓSIÖ
63
Geimaldartrú 20. aldar nianns
Eftir Richard Woike.
Ég var að búa mig undir að tala um 15. kaflann í 1. Mósebók. Þá
varð ég þess ökyndilega var, að geimöldin, sem við teljum að til-
heyri okkar 20. öld, hófst í raun og veru á 20. öldinni fyrir fæð-
ingu Krists. Kaflinn byrjar þannig:
„Eftir þessa atburði kom orð Drottins til Abrams í sýn, svo-
hljóðandi: ,Óttast þú ekki, Abram, ég er þinn skjöldur — laun þín
munu mjög mikil verða.1 Og Abram mælti: ,Herra Drottinn, hvað
ætlar þú að gefa mér? Ég fer héðan barnlaus, og Elíeser verður
erfingi húss míns.‘ Og Abram mælti: ,Mér hefir þú ekkert afkvæmi
gefið, og húskarl minn mun erfa mig.‘ Og sjá, orð Drottins kom til
hans svohljóðandi: ,Ekki skal hann erfa þig, heldur sá, sem af þér
mun getinn verða, hann mun erfa þig.‘ “
Tuttugu öldum áður en Kristur kom talaði Guð við menn í sýn-
um. Síðan það var, hefir hann, Jesús Kristur, sem Orðið Guðs opin-
berazt í holdi. Spámenn og postular hafa flutt orð Guðs. Það er því
lítil ástæða fyrir Guð, að nota sýnir nú á dögum.
Sem kaupsýslumaður er ég dálítið smeykur við fólk, sem heimtar
að mega hella yfir okkur lýsingum á nýjustu sýnum sínum. Ég veit,
að Páll postuli sá sýnir, og Jóhannes sá sýnir á eynni Patmos. En
hvorugur þeirra hefði getað gengið í næstu bókabúð og keypt þar
biblíu fyrir lítið, sem segir jafnvel í smáatriðum, hver er vilji Guðs
fólki sínu til handa.
Hefir Guð nokkru sinni talað til þín? Ef þú ert ekki viss um það,
má ég þá stinga upp á því, að þú takir þér biblíu í hönd í ró og
næði. Síðan biður þú Guð, að hann tali til þín í orði sínu. Gefðu
honum svo nægan tíma til að gera það. „Sá, sem gengur fram fyrir
Guð, verður að trúa því, að hann sé til, og að hann lætur þeim um-
bunað (launað), sem hans leita.“ (Hebr. 11. 6.)
Þegar Guð talaði til Abrahams, þá var Abraham það eðlilegt, að
svara og tala við Guð. Þér verður auðveldara að hiðja, þegar þú
hefir fyrst lesið í biblíunni. Guð vill miklu fremur samtal en ein-
tal. Abraham átti við sérstakt vandamál að stríða, sem hann lætur
í ljós við Guð, eins og við lásum í frásögunni áðan.
Abraham segir í raun og veru: „Ég þakka þér fyrir, að þú nefnir