Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 181
NORÐURLJ OSIÐ
181
•w
LEIT MÍN
Eftir kristinn Indverja.
Ég fæddist í Jain-fjölskyldu. Fólkið mitt var trúrækið í Jain-
trúnni. Það kenndi mér margt. Meðan ég enn var mjög ungur, lang-
aði mig til að lifa heilögu lífi. Ég vissi, að ég var syndari. Hvernig
gat ég fengið fyrirgefningu synda minna? Með því að dýrka skurð-
goðin? Með því að hafa yfir langar Hindúa bænir? Með því að
baða mig í öllum hinum helgu fljótum Indlands?
Kennarinn minn sagði mér að gera allt þetta. Hann sagði líka, að
ég yrði að syngja trúarlega söngva, þegar ég færi pílagrímsferðir
til helgra staða. Það virtist vera svo margt, sem átti að gera. Hvernig
átti ég að vita, hvað af þessu færði mér fyrirgefningu?
Ég fylgdi ráði kennara míns. Ég varð meir og meir kjarklaus.
Syndir mínar voru enn ekki fyrirgefnar. Samvizka mín var óróleg.
Ég átti engan hugarfrið. Faðir minn var ekki ánægður með spurn-
ingar mínar og leit að sannleikanum. Hann lét mig tilbiðja skurð-
goðin. En ég var búinn að glata trú minni á þau.
Ég heyrði þá, að til væri aðeins einn sannur Guð, sem skapað
hefði heiminn. Hvernig gat ég fundið hann? Um þetta leyti fór ég
að biðja til Guðs. Ég hrópaði til hans. Ég sagði honum, að ég dýrk-
aði hann, jafnvel þótt ég gæti ekki skilið. Ég bað hann að sýna mér,
hvar og hvernig ég gæti fundið hann.
Þá varð ég mjög veikur og varð að vera langan tíma í sjúkra-
húsi. Ég var enn að leita fyrirgefningar. Sjúkrahúsið, sem Guð hafði
sent mig í, var kristið. Ég vildi ekkert eiga saman að sælda við krist-
ið fólk. Það tilheyrði ekki stétt minni. Það var ekki eins ættborið
og fjölskylda mín. Ég vildi ekki heldur hlusta á það, sem það sagði
mér.
Dag nokkurn fékk fólkið mér tímarit á mínu máli. Það var nefnt
Jeeva Jala, sem merkir Lifandi vötn. Ég varð mjög reiður. Ég neit-
aði að lesa það.
Svo var það eina nótt, að ég gat ekki sofið. Ég greip tímaritið og
fór að lesa það. Ég byrjaði að skilja fagnaðarerindið. Ég las, að
Guð hafði sent einkason sinn í heiminn til að gefa líf sitt fyrir okk-
ur. Eftir það sótti ég morgunbænir, sem haldnar voru í sjúkrahús-
inu daglega.