Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 38

38
NORÐURLJÓSIÐ
af nýju til hans, „sár af synd,“ og reyndi að reiða mig á fyrirheit
hans. Við þetta linaðist ásóknin, en hvarf þó ekki.
Um morguninn fór ég ekki á fætur. Er mágkona mín kom að vitja
um mig, gerði ég þá játningu, að ég hefði komið til Jesú á nýjan
leik og viðurkenndi trú mína á hann sem frelsara minn. Hið sama
sagði ég svo bróður mínum og 'kaupamanni, sem þá var hjá honum.
Bað ég þau öll að leita Drottins.
Næsta sunnudagsmorgun sigldi ég árla frá Stað á Reykjanesi með
sævíkingnum gamla, hinum „ó'krýnda konungi Breiðafjarðar“, Snæ-
birni í Hergilsey. Fórum við heim til hans, en þá var heimafólk
húið til kirkjuferðar til Flateyjar. Fékk ég far með iþví þangað. Varð
ég að bíða skipsferðar suður nokkra daga hjá manni, sem hét Jón
Sigurðsson. Var hann ekkjumaður, en ráðskona hans var Kristín,
systir Ingveldar mágkonu minnar. Atti ég þar góðu að mæta.
Hugarstríð mitt hélt áfram að geisa, ráfaði ég að kalla friðvana
um eyjuna. Fann óg þar afdrep fjarri húsunum og lagðist á bæn.
Hrópaði ég til Guðs að taka þetta frá mér. Kom þar í bæn minni,
að ég sagði: „Ég vil sleppa öllu.“ Ekki voru þau orð fyrr liðin um
huga minn eða yfir varir mínar, ef ég bað upphátt, en það varð
sem dúnalogn umhverfis huga minn. Var ég þá spurður sem frá
himni: „Viltu sleppa öllu?“ „Já.“ „Og líka....“ Og nafn stúlkunn-
ar var nefnt. Ég hikaði og dró svarið. Þá skall stormurinn yfir mig
aftur. Gafst ég upp og sagðist líka skyldi sleppa henni. Lægði þá
storminn á nýjan leik.
Mér var einnig sýnt, að ég hafði óhlýðnazt Guði, er ég þorði
tíkki að taka biblíulega niðurdýfingarskírn. Tók ég líka óbifanlega
ákvörðun um, að þá skírn skyldi ég taka, er tækifæri gæfist.
Þannig neyddi hirting Drottins þennan uppreisnarfulla mann til
að leggja niður vopnin sín og ganga til hlýðni. Það var ekki létt, að
þurfa að skrifa og tilkynna, að trúlofun okkar væri slitið. Af öllu
hinu ljóta, sem við vesalings karlmennirnir gerum á ævinni, held
ég það einna svívirðilegast: að svíkja saklausa stúlku, sem treystir
okkur. En ég átti ekki nema um tvennt að velja: Að svíkja Guð eða
hana. Ef ég ákvað að svíkja Guð, vissi ég það gilti lífið. Mundi hún
þá harma mig látinn. Varð henni því ekki hlíft við sorg, hvorn kost-
inn, sem ég kaus. Af tvennu illu áleit ég þó verra að svíkja Guð, sem
gefið hafði Drottin Jesúm Krist, soninn sinn elskaða, í sölurnar
fyrir mig. Ég hafði áður en þetta var, á jólum 1921, gefið Guði ævi