Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 66
66
NORÐURLJÓSIS
„Abraham trúði Drottni, og hann reiknaði honum það til rétt-
lætis.“ Teldu, mig með líka, Drottinn. Amen.
(Úr News Supplement, fréttablaði kristinna kaupsýslumanna í
Chicago. Jan. 1967.)
ABRAHAM LINCOLN
Eitt hinna „ódauðlegu“ nafna, sem mannkynssagan geymir, er
nafnið Lincoln — Abraham Lincoln, forseti Bandaríkja Norður-
Ameríku fyrir rúmri öld.
Um þennan mann hafa verið ritaðar meira en þrjú þúsund bæk-
ur. Þó tala flestar þeirra lítið um eina hlið sálajrlífs hans —■ trúar-
legu hliðina.
Hann var alinn upp á guðræknu heimili trúaðra foreldra. Þrátt
fyrir það lærði hann ekki að þekkja Krist sem eiginn frelsara sinn,
unz hann var orðinn fullorðinn maður. Þá var hann eitt sinn við
guðsþjónustu hjá klerki, sem prédikaði út af þessum orðum Krists:
„Yður ber að endurfæðast.“
Síðar þann sama dag heimsótti hann klerkinn, sagði, að texti
hans hefði haft áhrif á sig og að hann vildi tala um hann við klerk-
inn. Þeir ræddu saman í nokkrar klukkustundir. „Og hafi maður
nokkurn tíma snúið sér til Krists, þá sneri Abraham Lineoln sér
þetta kvöld,“ sagði klerkurinn.
Eftir að hann varð forseti, sótti hann kirkju stöðuglega hjá Old-
ungakirkjudeildinni (Presbyterönum). Hann var þar sunnudag eftir
sunnudag og sótti miðviku-samkomur líka í kirkjunni. Hann rak sig
þá á það, að nærvera hans á þeim samkomum vakti alls ekki litla
athygli. Þá var bænasamkoma, svo að til þess að trufla ekki sam-
komuna, fékk hann leyfi klerksins að sitja í hliðarherbergi. Þetta
átti að vera leyndarmál á milli klerks og forseta. Hurðin átti að
standa lítið eitt opin.
Samt fór það svo, að fólk veitti athygli, að einhver var í hliðar-
herberginu. Eitt bænasamkomukvöld var mikil snjókoma. Þá tóku
tveir litlir og forvitnir drengir eftir því, að stór spor lágu frá hliðar-
herberginu að forsetabústaðnum. Þegar prédikarinn frétti þetta, lét
hann drengina heita því, að segja ekki frá þessu, svo að Lincoln gæti
haldið áfram að sækja miðviku-samkomurnar.