Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 141

NORÐURLJ ÓSIÐ
141
hver sína töflu, og sú, sem ég gef þér, er hin síðasta, sem
ég á.“
Harry þakkaði fyrir og flýtti sér heim. I herbergi sínu
festi hann töfluna á vegginn fyrir ofan rúmið sitt og beið
þess með óþolinmæði, að kvöldið kæmi, svo að hann gæti séð
orðin lýsa. Blýanturinn var líka mikið í huga hans. Hvernig
átti hann að gera grein fyrir honum, ef foreldrarnir sæu
hann? Það gagnaði lítið að segja, að hann hefði fundið
hann. Þau mundu óðar sjá það á honum, ef hann væri að
ljúga að þeim. Hann hugsaði um blýantinn, og samvizkan
ákærði hann. Loksins fór hann út á götu til að dreifa hugs-
unum sínum. Hann gleymdi gjöf kennslukonunnar. Er hann
um kvöldið hafði slökkt ljósið mundi hann fyrst eftir henni.
En hún talaði til hans í fullri alvöru. Orðin: „Þú skalt ekki
stela,“ brenndu sig inn í meðvitund hans. Einmitt þetta hafði
hann gert. Orólegur bylti hann sér í rúminu. Og loksins fór
hann fram úr, kraup á kné og bað Jesúm fyrirgefningar á
synd sinni. Hann hét því líka, að daginn eftir skyldi hann
skila aftur blýantinum og játa þjófnaðinn fyrir Jóni Martin.
Daginn eftir kom Harry mjög snemma í skólann. Aðeins
nokkrar telpur voru komnar. Án þess að þær tækju eftir því,
lagði hann skrúfaða blýantinn aftur á borð Jóns Martins.
„Nú þarf ég ekki að segja honum, að ég hafi tekið blýant-
inn,“ hugsaði hann. Samvizkan lét hann samt ekki í friði út
af þeirri ákvörðun. „I gærkvöldi lofaðir þú Jesú því, að þú
skyldir játa synd þína fyrir Jóni Martin,“ sagði hún, og
honum fannst nærri því, að hún talaði svo hátt, að aðrir gætu
heyrt það.
Jón Martin kom nú inn í stofuna og gekk að borðinu sínu.
Með gleðiópi greip hann blýantinn. „Hvað ég er glaður yfir
því, að hann liggur hérna! Eg á hann sem sé ekki. í gær-
morgun fékk ég hann lánaðan hjá pabba, og honum væri sárt
að missa hann, því að hann fékk hann sem gjöf frá góðum
vini. Eg var svo hræddur um, að ég hefði týnt honum. Sem
betur fór var það ékki.“