Norðurljósið - 01.01.1969, Blaðsíða 36

36
NORÐURLJÓSIÐ
um kennarastöðu þar. En læknisvottorð varð að fylgja umsókn
minni. Læknir var á Hólmavík, en kom ekki heim fyrr en daginn
eftir. Beið ég hans, og skoðaði hann mig. Staðfesti hann það, sem
hinn læknirinn hafði sagt um beiklana og sagði, að ég væri ekki
með smit, en ráðlegast væri fyrir mig að láta mér batna. Tók ég þá
ákvörðun og tilkynnti sr. Þorsteini þetta. Eg frétti síðar, að hann
hafði þá símað til læknisins, er gaf svipuð svör. En ákvörðun minni
varð ekki breytt.
Á Hólmavík var ég beðinn að færa peninga manni, sem bjó í
Berufirði. Fór ég síðla dags af Hólmavík. Naut ég þess að vera á
ferð í góðviðrinu um nóttina. Er ég kom að Berufirði um óttu-
skeið, var fólk í fastasvefni. Leitaðist ég við að finna baðstofu-
glugga, en gafst upp á því. Knúði ég þá dyra og æ því harðar, sem
seinna var til dyra gengið. Kom þá bóndinn loks og spurði „Er
maður úti?“ Ég kvað hér vera mann, og væri ég með peninga til
hans. Eigi þáði ég að koma inn og kom að Miðjanesi nokkru fyrir
fótaferðar tíma.
Fyrir ofan Miðjanes rís Reykjanesfjall. Eru þar syllur og stallar.
Stökk hrútur niður á einn þeirra, sem nefndur var Sveltir og komst
ekki á brott. Gras var þar nóg um sinn. Er hann hafði verið þar
nokkra daga, fékk Konráð ungan mann af næsta bæ með sér til að
hjálpa sér að ná hrútnum. Kvaddi hann mig til fylgdar við sig.
Reipi var og með í förinni.
Nú er þess að geta, að ég hefi alla ævi verið með afbrigðum ónýt-
ur í klettum. Fór enn svo, meðan við gengum brekkuna upp að klett-
unum, að mig tók að svima svo ákaft, að ég hélt ég mundi missa
fóta og velta niður aftur. Bað ég þá að hafa reipi á mér, en fékk
aðhlátur einn sem svar við jjeirri bón. Einhvern veginn skreiddist
ég þó upp á klettbrúnina við enda stallsins. Þar fór ungi maðurinn
niður, en ekki gat hann handsamað hrútinn. Seig þá niður bróðir
minn. En hrússi var sprækur og harðskiptinn og vildi alls ekki láta
taka sig. Bar þá svo til, að hann nam staðar undir þar, sem ég var
uppi yfir. Brá ég þá lykkju á enda reipisins og kastaði yfir lvöfuð
honum. Festist hann í snörunni og varð þannig handsamaður. Rætt-
ist þá, að „betra er að veifa röngu (snúnu) tré en öngu,“ úr því að
þetta gagn varð að mér. Var það meira en við mátti búast. Hrússi
var síðan dreginn upp og fékk aftur frelsi sitt.
„Yfirsjón varanna er ill snara,“ segir ritningin. Ég hafði með