Norðurljósið - 01.01.1984, Síða 130

130
NORÐURIJÓSIÐ
Ég vissi hvar hver jurt var vön að spretta, og hvar fegurstu
blómin var að finna, á hverjum tíma sem var, því ég hafði
reikað um allan skóginn, þangað til ég þekkti hverja dæld og
dalverpi, hvern gangstíg og götuslóða, allt frá stóru aðaltrjá-
göngunum, sem lágu gegnum skógarþyknið, og til afskektu
troðninganna, þar sem dádýrin héldu til
Húsið okkar, sem nefndist „Heimajörðin“, stóð innan við
núverandi landamerki skógarins, og var það eitt af hinum fáu
mannabústöðum, sem stóðu hingað og þangað innan um
skógarþykknið, og risavöxnu trén í trjágöngunum vörpuðu
skuggum sínum yfir þakið.
En þrátt fyrir afstöðu heimilis míns, var það ekki venju-
legur bóndabær, og ekki var ég heldur bóndadóttir.
Fyrstu endurminningar mínar eru tengdar við borgalífið
— iðandi, hávaðasamt líf á fjölförnum strætum; lítið, fjórlyft
hús, með leiðinlegum herbergjum og ljótum gluggum, í
þröngri og dimmri götu. Þar varð móðir mín að leggja hart á
sig til að halda þessum bústað okkar hreinum og vel útlít-
andi, þrátt fyrir sótið og reykinn. Faðir minn var kennari við
latínuskóla, og eftir að kenslustundirnar voru úti dag hvern,
hélt hann heimleiðis niðurbeygður og vanstilltur í skapi, og
eftir það varði hann tímanum til að lesa og skrifa langt fram á
nótt, nema þegar hann fór til næstu borga til að halda fyrir-
lestra.
En er fram liðu stundir varð breyting á högum okkar, eins
og á sér stað í lífi sérhvers manns. Móðir mín var orðin svo
föl, veikluð og þreytuleg, að hún sýndist ekki annað en
skuggi einn, af því sem hún áður var, þegar faðir minn allt í
einu, og öllum að óvörum, varð frægur maður. Nokkrar
ritgerðir, sem hann skrifaði í tímarit eitt, vöktu mikla eftir-
tekt, og ýmsir lögðu fast að honum með að skrifa fleiri
ritgerðir og halda fleiri fyrirlestra. Að því er þau efni snerti,
sem hann skrifaði eða ræddi um, skildi ég þau aldrei veru-
lega. Hann var óþýður í viðmóti, þögull og alvörugefinn, og
ég var ávalt hálf óttaslegin í návist hans. Ef ég spurði einhvers
honum viðvíkjandi, eyddi móðir mín því og ég veitti því
eftirtekt, að í hvert skifti, sem hún heyrði eitthvað minnst á
starf föður míns, lýsti andlitssvipur hennar sárri sorg.