Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Qupperneq 11

11
'hefur fengið tíma til að átta sig nokkuð, sje nokk-
>urn veginn áreiðanlegt. Mjer finnst lifið vera svo
stutt og tómstundirnar svo fáar og þörfin svo mikil
á meiri fegurð, meiri styrkleik, meiri karlmennsku,
meiri ka'rleik inn í sálirnar, að vjer höfum ekki
efni á að afrækja það mesta og bezta fyrir það,
sem lakara er. Mestu stórmenni andans geta, að
því er málið snertir, allir átt kost á að lesa, sem
skilja einhverja af aðal-menntatungum Norðurálfunn-
ar, og það ættu að minnsta kosti allir stúdentar að
;gera, enda gera það miklu fleiri. Mjög mikið af
ágætustu ritum heimsins mun enda vera til í dönsk-
>um þýðingum. Og mikiil misskilningur væri að
■halda, að meginþorri fagurfræðilegu stórvirkjanna i
bókmenntunum sje leiðinlegri og þyngri en þau rit,
sem menn tíðast lesa nú. Ogrynni af beztu bókun-
um eru spo langtum skemmtilegri, að slíkt verður
alls ekki saman borið. í hverju skapi sem maður
er, hvort sem maður vill hlæja eða gráta, hvort
sem maður vill styrkja ást sína og lotning fyrir
hinu góða, eða andstyggð sína á því illa, eða fyrir-
litning sína fyrir vesalmennskunni, eða meðaumkvun
sína með sorginni og veikleikanum og eymdinni, þá
er nóg 4 boðstólum, aldrei þörf á að ganga fram
hjá þvi, sem ágætast er. Vitaskuld er sumt af
heimsfrægustu skáldritunum allt annað en hvildar-
lestur, svo að menn hafa þess ekki not nema með
áreynslu, ekki fremur en menn hafa not af spá-
mannabókunum með þvi að liggja hálf-sofandi uppi
í rúmi. Segjura menn gangi frara hjá því, þó að
það sje óneitanlega nokkuð rauhalegt, ef menntaðir
menn eru neyddir til slíks, af þvi að þeir þola enga
andlega áreynslu. En hvilík kynstur verða ekki
aamt eptir! Hvert barnið skilur Hómer. Og að