Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 55
66
Áður fólkið eintalt var
og ekki gjörði meinið par,
ávöxt góðan optast bar,
en illa löstu tiýði,
vegleg var það prýði.
Guð minn! guð minn!
gráta má af grimmri þrá,
er litum vora lýði.
En nú þróast bann og blót,
beiskir eiðar, lymrku hót
og aiis kyns vamma lömmust íót,
raun er slíkt að heyra,
hirði’ eg ei herma meira.
Guð minn! guð minn!
gef þú rojer, að gleymi’ eg ei þjer,
iyrir sonarins sáran dreyra.
En nú komin er kenning góð,
kunngjörð hvern dag vorri þjóð,
ekki er nærri öld svo fróð
i guðs orði kiáru,
sem var hún á villu árum.
Guð minn! guð minn!
fóiki þín þú forða pin
og fúlum vitis bárum.
Öldin gjörist nú yfrið treg
iun að ganga á lífsins veg,
t rauðlega fer tii tíða mjög,
tekur svo ræktin dofna,
i syndum margir sofna.
Guð mÍDn ! guð minn!
sjá til mín fyrir sonarins pin,
og sættina halt órotna...
Eigi var siðleysi landsmanna því að kenna, að
refsingar væru linar, eða mjög sjeð í gegn um fing-
ur við það, að lögin væru brotin, að minnsta kosti
þar sem alþýða manna átti hlut að máli. Auk lík-
amlegra refsinga, svo sem lífláts, hýðinga' ogT linia-'