Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Síða 93
93
dánarfórnir. Andir dauðra manna hafa verið dýrk-
aðar á ýmsan hátt með flestum eða öllum þjóðum,
■og það er mjög titt að færa öndunum vínfórnir.
Þá er kristnin kom, gátu hin heiðnu full og minni
eigi tiðkazt lengur í hinni fornu mynd, en þau lögð-
ust þó eigi niður, — þau breyttust að eins og löguð-
ust eptir »kröfum tímans«, og því hjeldust þau við
jafnt eptir sem áður, þau urðu að »kristnum minn-
um«. Áður drukku menn full guðanna, og minni
frænda sinna, þeirra er göfugir höfðu verið, en nú
drukku menn minni guðs og Krists og heilagra
manna. Hinar heiðnu blótveizlur urðu nú að kristn-
um veizlum, með kristnum minnum. I heiðnum
sið voru þrjár höfuðblótveizlur á ári hverju; »þá
skyldi blóta i móti vetri til árs, .en at miðjum vetri
blóta til gróðrar (jólablót, miðsvetrarblót), hit þriðja
at sumri, þat var sigrblóU1. í Gulaþ.l. 6. gr. er
svo sagt: »Þat er nú því næst, at vjer höfum öl-
gerð heitit. Þat kalla menn samanburðaröl ... Þat
öl skal vera fyrir allra heilagra messu hit seinsta.
En þat öl skal signa til Krists þakka og sankta
Maríu til árs ok til friðar. En ef eigi gerir at þeirri
stefnu, þá skal gjalda aura ni biskupi, ok gera öl
þó at síðar sé«. I 7. gr. segirsvo: »Ölgerð höfum
vér enn heitit at gera, búandi ok húsfreyja, jam-
vægi sitt, ok signa þat nótt hina helgu til Krists
þakka ok sankta Maríu, til árs ok til friðar. En ef
eigi er svá gert, þá skal bæta fyrir þat mörkum III
biskupi«2. í Frostaþ.lögum er svo fyrir mælt, »at
bóndi hverr skal eiga öl at Jóns vöku«3. í Eiðsifja-
1) Heimskr. Chria 1868. 9. bls.
2) Norges g. Love I, 6.
3) sama bók I, 137.