Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Síða 100

100
minna-forsagnirnar og versin eru auðsjáanlega frá
siðara hluta 17. aldar, svo sem vers eitt fyrir «kongs-
minni«, þar sem nefndur er *einváld$jöfur«. í Á.
M. 438. 12 mo. er brúðkaupssiðabók frá dögum
Kristjáns 5. (segir Olafur Davíðsson í Vikiv. 55. bls.),
en þvi miður hefi eg eigi getað notað þá bók. í
Lbs. 551 4o. er brúðkaupssiðabók Eggerts Olafssonar;
er það eiginhandrit Eggerts. í J. Sig. 138 4o. er
afskript af brúðkaupssiðabók Eggerts. Lýsing á
brúðkaupi Eggerts sjálfs er f Lbs. 89 8vo. eptir
sjera Björn í Sauðlauksdal, er hann sendi Jóni vara-
lögmanni Olafssyni. Þá er og kver um brúðkaups-
siði í J. Sig. 146 8vo. (smb. 96. bls. neðanm.).
Það má sjá af ýmsu, að brúðkaupssiðirnir hafa
haldizt nokkurn veginn óbreyttir frá því á 15. öld
og þangað til um 1700 eða nokkru lengur. Þó varð
all-mikil breyting á forsögnunum fyrir minnum hei-
lagra manna eptir siðbótina, því að efnið í forsögn-
unum lýtur þá mest að öðru en dýrðlingunum sjálf-
um, en alt hið forna ákall og dýrkun hverfur. —
Minnin voru og eigi ávalt drukkin i sömu röð, og
um sum þeirra er óvíst, hvort nokkurn tíma hefir
verið í'öst regla um það, í hverri röð þau væru drukkin.
Nokkrar smá-breytingar urðu einnig á brúðkaups-
siðunum. Eptir 1700 fer brúðkaupunum nókkuð að
hnigna og viðhöfnin að minka. Þetta var mjög
eðlilegt, því að brúðkaups-veizlurnar hafa hlotið að
vera mjög kostnaðarsamar, þá er að öllu var farið
að dæmum höfðingja á fyrri tfmum, en hag lands-
manna var stöðugt að hnigna um þessar mundir.
Þar við bættist einnig, að farið var að líta öðrum
augum á suma þessa siði en áður, einkum þá er
kemur fram yfir 1730. Nokkrir þjóðræknir menn á
þessum timum ^kvarta þó um það, að hinir göfugu