Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 103
108
en karlmenn allir riðu að tjöldunum. Þar var þá
brúðgumi fyrir með sveinum sfnum, og veitir þeim
þar vin og öl. »Boðsmenn sitja að tjaldi með brúð-
gumaefni þar til rökkvað er. Byrjast þá b rúð-
qumareiðin. Ríða tveir og tveir saman seint
og kyrlátlega, en brúðgumaefni og tveir eða þrír
vildustu með honum sinn til hvorrar handar siðast.
Meðan brúðgumareiðin yflr stendur, er hringt til
aptansöngs heima, og sem nú brúðgumaefni með
sínum boðsmönnum er heim kominn og af baki stig-
inn, og eptir það þeir hafa húsráðandanum heilsað,
hver úti stendur og fagnar komendum, er strax
gengið til kirkju og haldinn aptansöngur. Að söngn-
um enduðum er karlmönnum fylgt til stofu, en kven-
fólki til brúðarhúss, og eru áður dúkar á borð
breiddir og ljós upp sett. Síðan raðar siðamaður
karlmönnum til sætis, húsráðanda fyrir mitt há-borð,
og svo þeim vildustu út frá honum á báðar siður«l.
Eptir þetta byrjar veizlan.
I hverri veizlu var einhver fenginn til að vera
»siðamaður«. Hann átti að sjá fyrir, að alt færi
fram eptir rjettum reglura; hann átti að mæla fyrir
öllum minnum, og stýra öllum söng. Það þurfti því
að vera valinn maður, er það starf hafði á hendi.
Um Hannes prest Bjarnarson í Saurbæ er þess getið,
að hann hafi opt verið fenginn til að vera siða-
maður2.
Það sem gerði veizluna hátíðlegasta og við-
hafnarmesta, voru minnin. Þá er minni var drukkið,
var stundum stór skál látin ganga um borðin, og
allir drukku af henni. Hitt var þó tiðara, að vínið
1) Brúðkaupssiðabók i landsbs. 91 8vo.
2) ísl. Árb. VIII, 89.