Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Blaðsíða 110

110
minni, sem góður og gamall vani er til. Vjer skul-
um taka með (= við) hornunum, og tóna upp vís.
urnar hratt og ríflega, fljótt og firnlega, skjótt og
skörulega, vera málkátir og visukátir, en víst eigi
skræmukátir. Vjer skulum tara með st. Martinus
minni sem vel siðaðir menn. Þeir sem vasklega
drekka, sæma minnið, að Jsyngja upp vísurnar,
dvelja svo daginn, að drekka af í einu, með hjarta
hreinu, hvelfa að sjer hornunum, en halda upp stikl-
unum, eyða svo ölinu, að einskæla hornið; bjóðum
eigi byrlaranum fyr en tómt er; verum þess kátari,
sem kjallarinn1 2 er votari, og þess keskari, sem
drykkurinn er feskari*, og þess bliðari, sem kvinn-
urnar eru friðari. Gleðji maður mann, en guð osa
alla.
Enn fleira er að tala, góðir menn, því vandi
fylgir hverri vegsemd; megi þjer til þess ætla, að
fleira fylgir sankti Martinus minni en fagrir lof-
söngvar, því gott upphaf hefir góðan enda. Guð
almáttugur, liígjafari og lausnari alls mannkynsins,
sje þess lofaður, að hann hefir manninn skapað og
oss málsins ljeð, það að gera, hugsa og mæla, er
vorum skærasta skapara sje þægilegt, en sálunui
1) »Kjallari« er kista með mörgum ferhyrndum hólfum,
til þesa að geyma í vfnflöskur; flöskurnar voru terstrendar,
og fjellu nákvæmlega 1 hólfin; slíkar flöskur eru enn til á
einstöku stöðum frá gömlum tímum, og kallaðar »kjallara•
flöskur«. Eg hefl tekið eptir því, að sumir hafa misskilið
orðið >kjallara«, þar sem það kemur fyrir í ritum og kvæð-
um frá fyrri timum, og talið það vera sama sem kjallara
undir hósi, svo sem: »8æktu fram í kjallarann messuvin og
mjöð«, í Gilsbakkakvœði, eða: »Kjallari einn með kryddað
vín«, í »Ellukvæði« o. s. frv.
2) »Keskur* = karskur (glaður), smh. kerski, feskur =
ferskur, hjer sama sem óspiltur, góður.