Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Side 112

112
eða sonur við föður í öllura hlutura. En hver sem
clirfist vor grið að rjúfa, svari sliku fyrir, sem lögin
skipa þeim á hendur, sem griðura spilla, bæði um
fjesektir og firrÍDg landsins; hann bindur sjer þar
byrði, er betri væri óbundin, en það er guðs gremi
og griðníðingsnafn. Þá nafnbót má enginn þar eptir
af honum taka, að hann skal æ vargur heita, og
svo vítt sem víðast vargar renna, heiðr.ir menn hof
blóta, kristnir menn kirkjur sækja, eldur brennur,
jörð grær, fura vex, Finnur skriður, valur flýgur vor-
langan dag, og standi honutn beinn byr undir báða
vængi, himinn hverfur, heimur er viður, karlar
korni sá, vindur strái veifar, vötn til sjávar falla,
sól til sætis gengur, sezt tungl við ægi, höfin hægt
standa heirns enda á millum, þar ræður jörð griðum
en sjórinn friði, himinn fyrir ofan, en hafið mikla
fyrir utan, sem girðir um öil lönd, þau vjer höfum
spurn af. Og í millum þessara takmarka tölti hann,
alt þangað til er hann hefir jafn mikils aptur aflað
með æru, sem hann braut með óæru, og þyki þó
aldrei jafn, síðan hann braut griðin, en hver sem
grið heldur og fullan frið, hafi guðs hylli og góðra
manna vináttu1. Höfum það til gleðiskapar, er góð-
um sæmir, látum það frá oss frjetta, er hæ-
versku heyrir, vekjum upp veizluna drengilegum
drykkju pörum og drjúgum dæmisögum. Gefum oss
eigi . . . . um það, þegar gumum verður skemmtun
að. Svo skiljumst eg við, að þjer haldið vel grið,
hafið góðan sið«.
Seinna varð formálinn fyrir Marteins minni mjög
1) Það má sjá, að margt í þessari griðasetningu er nálega
orðrjett sama sem í binum lornu griðasetningum, smb. ísi.
sögur H. Kh. 1847, 484—493 bls.