Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 131
131
sóknarprestum með því að gera ýmisleg embættis-
verk þeirra og taka laun fyrir; er þar með öðru
talið, að þeir »konor i;kirkiu iæida, pusadar messor
syngia, brudar sengh vighia, oc allt annat æmbetti
oc starf sva sem sanner soknarprestar« ». Þessi
blessun prestsins yfir brúðarsængina var kölluð á
máli kirkjunnar »benedictio thalami conjugalis** 2.
Þessi siður var almennur í kirkjunni, og hjelzt í
mörgum löndum um laugan aldur eptir siðabótina,
þótt hann breyttist á ýmsan hátt.
A mánudaginn var öllu hagað líkt sem á sunnu-
daginn, fyrst etinn »frúkostur«, síðan gengið í kirkju
til morgunsöngs, og genginn brúðargangur. Siðan
er sezt að veizlu; eru þá konur fyrst í brúðarhúsi,
en ganga síðan til stofu, eptir að »ádrykkjur« hafa
farið á milli. Sæti eru skipuð á sama hátt, sem
daginn áður. Á mánudaginn eru drukkin flest hin
sömu minni sem .daginn áður, en optast mun hafa
verið hafður annar formáli fyrir þeim3. Á þenna
1; Dipl. Norv. IV, 132.
2) J. C. W. Augusti: Deukwurdigkeiten aus der christ-
lichen Aichaologie X, 201.
3) í brúðkaupssiðabók Eggerts Ólafssonar er talað um
ýms fleiri minni en hjer hefir verið minzt á, svo sem tfðður-
landsminni«, »frjóminnU, fyrir tfullsœlu mannsins í þessu
o. fl., en flest þessi minni mun Eggert hafa fundið upp
sjálíur. Að drekka skál fyrir »fullsælu mannsins i þessu lífi*
hefir vist engum komið'til hugar fyrir daga Eggerts, og lík-
lega fáum siðan. Um »frjóminni« er og hvergi getið, svo eg
viti, fyr en i brúðkaupssiðabók Eggerts, og má telja vist, að
Eggert hafl fundið það upp. Að drekka minni »föðurlands-
ins« mun varla hafa tíðkazt til muna fyrir daga Eggerts. í
katólskum siðminntust menn föðurlandsins með því að minn-
ast verndardýrðlinga landsins, svo sem hins heilaga Ólafs
konungs og Þorláks biskups. Seinna var >föðurlandsminnU
falið í i’kongsminnU, því að »kongur var lands faðir«.
9*