Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Síða 142

142
var tíðkuð við suraar helgiathafnir í kirkjunumi^
Nú á timum er víninu varla talið annað til gildis,
en að það »gleðji mannsins hjarta*, en á fyrri tím-
um gerði það miklu meira, það helgaði raanninn,
og færði hann nær guði. Því segir í formálanum
fyrir Krists minni: »Sá er Kristi kærastur, sem
mest drekkur«. Guði og heilögum mönnum var
helgað vin með bæn og ákalli, og síðan var það
drukkið þeim til dýrðar og til þess að afla sjer með’
því náðar guðs og blessunar og fylgis og árnaðar-
orðs dýrðlinganna. Eptir siðbótina dofnaði að vfsa
þessi mikla helgi á víninu, en þó má enn á 18. öld
finna nokkurn helgibiæ á hugmyndum manna um
vínið, og öðrum augum var þá litið á víndrykkjuna
en nú. í kvæði einu frá 18. öld, er heitir » Virð-
ingarþrœta vatns og víns i einu samtali fyrir rjetti«,_
segir höfundurinn frá þvi, að hann var í veizlu einni,
og sofnaði þar í »ölvœrð«-, þótd honum þá sem hann
væri »numinn upp i þriðja himin«, og þar heyrði
hann vatn og vín deila um ágæti sitt fyrir dómstóli
englanna, og drógu báðir málsaðilar fram sinn hluta,
sem mest máttu þeir, en sá varð endirinn, að engl-
arnir dæmdu, að vlnið væri ágætara en vatnið1 2.
Eptir því sem hin forna helgi á vindrykkjunni
og minnunum dofnaði, eptir því varð meðferð minn-
anna og veizlusiðirnir allir meir blandnir ljettúð. —
Menn sungu andlega söngva og kváðu rímur á vfxl
1) Smb. 98.—99. bls. hjer framan. Sumt af þessu átti að
vísu rót sina í suðrænum siðum, en það fjell altí góðan jarð-
veg með germönsku þjóðunum, þar sem það var í fullri
samkvæmni við forna og þjóðlega helgisiði.
2) Lbs. 192 8vo. Eg hygg aö kvæði þetta sje eptir sjera
Gunnlaug Snorrason á Helgafelli. Margt fleira mætti nefna.
í likum anda frá 18. öld.