Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 203
203
Að raann og jó ei skilur neitt. —
Mazeppa þar á meðal réð
Und myrkri eik sér gera beð, —
En hún var eins og hann — við aldur,
Sá Hetman1 Ukrans rór og kaldur.
Nú þreyttura íáki fast að klóra,
Það fyrst varð Kósakkauna stjóra.
Hann blakknum ætlar ból og reit
'Og beizli’ upp smeygir, gjarðir linar;
Strauk fax og hófskegg frálegs vinar
'Og gladdist er hann grasið beit;
Því fyr hann ugði að fákur góður,
Svo feiknum teygður, hlaupamóður
Ei næturdöggvað næmi fóður.
En jór, sem herrans hörku lærði,
Um hvíld og næring lítt sig kærði.
Hann eldfjör, lipurð, orku hafði
Til alls þess, sem að tíminn krafði,
Var loðhárr, stæltur, sterkur, snar,
Um styrjar vang sinn lávarð bar
Með Tartar’-gæðings flugafar.
■Sinn herra þekti’ hann innan um alla
'Og ætíð gegndi’, er réð hann kalla;
Þó þúsundmörg að drifl drótt
Og dimm og stjarnlaus væri nótt,
Sitt hlaup hann endað hafði fljótt,
Og lfkt sem gæfast hjartkið liann
Frá sólarsetri unz sól upp rann
Með sinum drottni fylgjast vann
IV.
Mazeppa lét sinn möttul breitt.
Und meið og kesju lagði’ á grundu
1) Svo nefndist höfðingi Kósakka eða »ðsti foiingL