Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 223
223
Þá logbál austurs róslitt skein,
Sem bjartra stjarna beygði veldi.
Og bauð að hver sinn ljóma teldi,
En sigurbjört skein sjált' á frón
Frá sínum eigin dýrðar-trón.
XVII.
Og sól rann upp og hló við hauðri,
Og hvarf burt þoka af veröld snauðri^
Sem oss að baki bæði og framan
Sig birti stöðugt hátt með saman,
Því uraferð, yrking allt var sneytt.
Ei raanns né dýrs sá merki neitt,
Svo mikið ei sem hóífar eitt.
Steinþögn var líka í loptsins rann;
Né skógarfugla skærleiks hreimur,
Né skorkvikinda tistings eymur
Úr grasi og runnum gjalla vann.
Margar enn ^verstir^c1 marinn streitist,
Másandi og seinfær þraukar, sveitist;
Við höldnm áfram einir okkur,
Að þvi, er sýnist — hvað til ber?
Úr þykkum furu myrkvið mér
Að eyrum líður ómuu nokkur,
Sem hesta gneggjun gagnlík er.
Hvort þýtur vindur þarna í greinum?
Nei, þéttum fram úr skógar leynum
Um grund, sem hlemmings harki dunar,
Af hestum feikna þvaga brunar.
Eg hljóða reyndi, en hljóðlaus var,
Er hópinn fram úr skógnum bar.
Hver mun á bak sér bregða þar?
1) »Verst« er rússcesk míla, hjer um bil V jarðmálsmílu, .