Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1896, Page 227
227
Hann kemur, — sezt, — hann flöktir fjær,
Svo flögrar hann æ nær og nær.
I rökkri vængja-sveifl hans sá eg,
Hann settist eitt sinn þar sem lá eg,
Svo slegið getað hefð’ eg hann,
En hafði’ ei krapt i tima þann.
Til hálfs þó reidd mín höndin veika
Og hægðar krafs í sandinn bleika,
Og magnlaus tilraun mín að kalla,
Sem mannshljóð nefnast kunni varla,
Það hvað með öðru ægði hrafni,
Svo eptirþráðu flaug frá tafni.
Eg sá ei meir, en svo mig dreymdi,
Og síðast stjörnu’, er fjær við hló;
Hún kom, en aptur fljótt burt fló,
Og hvikult Ijós frá henni streymdi.
Þvi næst var sem í svíma fyndi’ eg.
Til sinnu og rænu að vakna myndi’ eg.
Svo féll eg helmók aptur í,
En önd til lífs þó greip á ný.
Svo titrun ein og aptur fró, —
Iskulda næst að hjarta sló,
En giæring heila gegnum smó.
Svo andþrengsl — kippur sting með stríðan^
Svo stunan hæg og ekkert síðan.
XIX.
Eg vaknaði’, — en i heimi hvar?
Hvort sé eg mannlegt andlit þar?
Er þetta loptið yflr mér
Og eg í rekkju og stofu hér?
Og eru dauðleg augun fríðu,
16*