Andvari - 01.01.1972, Qupperneq 35

andvari
LUNGINN ÚR JÖRPUM KERRUHESTI
33
lionum varð ekki þokað lengra. Það er naumast, sagði hún. Hann hefur vandað
til lungans. Göngukonan reis líka á fætur og fékk að taka á prjóninum. Já, lung-
inn er ósoðinn enn, sagði hún. Þær settust á ný og tíminn leið. Þær voru hættar
að tala saman. Það var eins og umræðuefnin væru þrotin fyrir fullt og allt. Þær
hiðu aðeins eftir því að prjónninn gengi í gegnum lungann svo göngukonan
gæti kvatt og haldið af stað. Hún stanzaði aldrei nema nótt á bæ. Og stundum
var hún þögul eins og núna, einnig að kvöldinu þegar hún var kannski ný-
komin og kurteislegt þótti að tala. Þá vissi enginn hvaða hugrenningar bundu
tungu hennar. Fólk var ekki að spyrjast fyrir um það. Hún sat aÖeins þar sem
henni var ætlaður staður og reri frarn í gráðið og þagði. Og að morgni fékk hún
1 pokann sinn og liélt aftur af stað yfir tún og móa. Flún hafði verið óvenjulega
málhreif í Jretta sinn, og það var eiginlega ekki fyrr en illa gekk að sjóða sero
hana setti hljóða.
Stöðugt leið skemmri tími á milli þess að sú stutta stæði upp og styngi prjón
inum í rúllupylsuna. Hún var hætt að skilja þetta. Prjónninn gekk alltaf jafn-
langt inn. Honum varð ekki þokaÖ lengra hve fast sem hún ýtti. Þær voru farnar
að hafa orð á þessu 'hvor við aðra. Ég hef heyrt sögu af eggjum, sagði göngu-
konan, sem minnir á iþetta. Hún hnykkti höfðinu í áttina að hlóÖunum og pott-
inum. Einhverjum bágindamanni hafði áskotnazt egg. Hann hafði nú aldrei
lengizt við egg og vissi ekki 'hvernig átti aÖ sjóða þau. Jú, sögðu góÖmennin. Þú
att að sjóða þau þangað til þau linast. Og vesalingur sauð og aldrei linuðust
eggin. Þegar hann hætti var rauÖan orðin græn af suðu. Hann hefði átt að lenda
á þessari rúllupylsu. Sú stutta rauk á fætur og rak prjóninn grimmdarlega í soð-
matinn. Prjónninn svignaði í hönd hennar undan átakinu. Samt gekk hann
okki lengra en áður.
Þær fóm inn í baðstofu og fengu sér kaffitár og sögðu undarlega sögu af
rúllupylsunni. HúsmóÖirin brá sér fram og prófaði sjálf með prjóninum áður en
hún trúði þessu. Þetta er nú meiri rúllupylsan, sagði hún. Þær bám saman ráð
sín allar þrjár. Suðan hafði staðið helmingi lengur en venjulega. Þær höfðu velt
rúllupylsunni á alla enda og kanta og stungiÖ hana frá öllum hliðum en aldrei
sýndi prjónninn að hún væri soðin. Kenn þú nú ráðin, sagði göngukonan mæðu-
Éga og hvikaði augum til húsmóðurinnar. En húsmóðirin kunni engin ráð. Hún
hafði aldrei lent á kjöti sem ekki soðnaði, hvorki í sinni búskapartíð né endra-
naer. Það staðhæfði hún. Hvernig á þá blessaður aumingi eins og ég að ráða
franr úr þessu, sagði göngukonan. Sú stutta fann að hún var að reiðast. Þannig
tór henni alltaf, þegar verkin gengu ekki sem skyldi. Hún átti til að ganga
berserksgang við þvott. Og við innrekstur á fé var hún ekki einhöm. Hún gat
orðið verri en gildustu bændur við innrekstur á fé. Hesta og kýr barði hún ef
3