Andvari - 01.01.1972, Qupperneq 90

88
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVARI
Flatey“, og var aðalefni viðlagsins, 'hvað um þær frásagnir var talað á þeim
stöðum, sem voru eins og miðdeplar í sporöskju. En þegar allt liafði verið þar
vandlega skoðað, var lilaupið út í sporbauginn og Tjörnesingar, Húsvíkingar,
Aðaldælir, Fjarðamenn, Hö'fðhverfingar og Eyfirðingar kallaðir til umsagna.
Raunverulega var það þetta eitt, að láta menn sjá viðhurði og viðbrögð manna
þarna utan úr eyjunum, sem mér þótti skemmtilegt, en ég skemmti mér líka
einstaklega vel við það. Grímseyingurinn söng þetta líka af fögnuði, því að
undirtektirnar örvuðu hann. Daginn eftir kom Guðfinna til mín og spurði mig
að því sárhrygg og líklega með falinni gremju, hvað mér hefði eiginlega fundizt
skemmtilegt við þennan söng. Þá fékk ég að vita, að kvæðið var um konu ná-
granna okkar, en þau Guðfinna voru systrabörn. Þetta var glæsileg og geðþekk
kona, og ég held, að kvæðið hafi ekki getað sakað liana, og ekki hafði ég tekið
eftir því, að frændi Guðfinnu, eiginmaður konunnar, væri nefndur í kvæðinu,
en annars hét hann mjög venjulegu nafni. Ég hafði á laun ófurlítið gaman af
viðkvæmni Guðfinnu fyrir þessu skyldfólki hennar og venzláfólki, viðkvænmi
sem háfði skyggt á allt annað fyrir henni við söng Grímseyingsins. En ég held,
að hún hafi sætt sig við mína framkomu, fyrst það var ekki nein illgirni í ánægju
minni yfir honurn, þó að hún hafi efalaust litið á það sem þroskaleysi mitt, að
ég skyldi meta söng vesæls dægurlags eins og ég gerði.
Það annað er mér minnisstætt, að eitt vorið, er ég hafði lokið skólauppsögn
minni, gekk hún að orgelinu og lék á það lag, sem ég þekkti ekki, en náði svo
svo til mín, að ég minnist áhrifanna enn í dag. Hún lék þetta án þess að hafa
fyrir sér nokkrar nótur. Ég hef ekki heyrt þetta lag öðru sinni, en er svo mikið
barn um allt, er varðar sönglist, að ég er jafnvel ekki viss um, að þetta hafi
verið nokkurt lag. Ég hef aðeins einu sinni í annað skipti orðið fyrir hkum
töfrum af hljóðfæraleik. Þá lék Eljálmar í Vagnhrekku á fiðlu í myrkri fyrir
dálítinn hóp manna á Laugum. En Hjálmar var maður gerólíkur Guðfinnu,
virtist ekki finna sjálfan sig nema einstöku sinnum, en var þá líka aldýr lista-
maður.
Guðfinna bar heilsuleysi sitt vel, og það virtist ekki huga kjark hennar hvers-
dagsléga. En einu sinni, aðeins einu sinni, kom hún til mín helsærð harmi og
kvíða og sagði mér það fyrst orða, að sér fyndist hún ekki geta lifað þessu von-
lausn lífi lengur. Ég reyndi þá að 'hugga hana eins og harn, sem mér þætti
innilega vænt um. Ég sagði, að ég vissi vel, hvað á hana væri lagt, og um það
gæti ég ekki rætt, því að við því kynni ég engin ráð. Trú mín næði ekki lengra en
það, að ég skoðaði sjúkleika okkar, raunir og harmsefni 'sem reynslu á því, hve
mikið við gætum þolað og borið, og það sem helzt gæti hjálpað okkur væri að
styrkja manndóm sjálfra okkar og styðja aðra. Ég minnist þess; hve sneyptur ég