Eimreiðin - 01.07.1939, Qupperneq 62

294
LITLI STÆRÐFRÆÐINGURINN
EIMREIÐXN
var lítill Arkimedes, sem gaman hafði af hljómlist, eins og
flestir hans líkar.
„Treno, treno!“ hrópaði Robin með vaxandi óþolinmæði,
eftir því sem leið á útskýringarnar. Og þegar G.uido hélt
ótrauður áfram með sönnun sína, inisti hinn algerlega þolin-
mæðina. „Cattivo1) Guido,“ hrópaði hann og lét hnefahöggin
dynja á honum.
„Jæja þá,“ sagði Guido. „Ég skal búa til lestOg svo fór
hann að teikna með prikinu sínu á steinana.
Ég horfði á þá stundarkorn, þögull. Það var ekkert sér-
staklega vel teiknuð lest. Guido gat kannske fundið upp og
saririað Pyþagórasarreglu; en hann var enginn teiknari.
„Guido!“ kallaði ég. Drengirnir snéru sér við og litu upp-
„Hver hefur kent j)ér að teikna þessa ferninga“? Það var auð-
vitað ekki óhugsandi, að einhver hefði kent honum það.
Hann hristi höfuðið. „Enginn.“ Og hálfkvíðinn, eins og hann
væri hræddur um, að ef til vill væri eitthvað rangt í því að
teikna ferninga, fór hann að afsaka sig og útskýra hvað þetta
væri. „Sjáið til,“ sagði hann, „mér fanst það svo fallegt. Af
því að þessir ferningar“ — hann benti á litlu ferningana tvo
á fyrri myndinni — „eru nákvæmlega jafnstórir og þessi
þarna.“ Hann benti á ferninginn á seinni myndinni og leit upP
til mín með afsökunarbrosi.
Ég kinkaði kolli. „Já, það er fallegt," sagði ég, „ljómandi
fallegt.“
Það var eins og þungu fargi hefði verið létt af honum. Hann
hló glaðlega. „Sko, svona er jiað,“ hélt hann áfram fullur ákafa,
eins og honum væri ákaflega umhugað að veita mér hlutdeild
í þeim dásamlega leyndardómi, sem hann hafði uppgötvað.
„Ég skifti þessum tveim löngu ferhyrningum“ — hann átti við
rétthyrningana — í tvo parta. Og þá eru þessir fjórir partar
nákvæmlega eins, af því að, af því að — æ, ég hefði átt að
segja það á undan — af því að þessir löngu ferhyrningar eru
eins, af því að þessar línur, sjáið til ...“
„En ég vil fá lest,“ sagði Robin.
Ég hallaði mér fram á handriðið og athugaði börnin þarna
1) Vondi.