Eimreiðin - 01.07.1939, Qupperneq 68

300
LITLI STÆRÐFRÆÐINGUHINN
EIMIIEIÐIN
sívalningur — brostu angurblítt út úr inarmaraumgjörðunum;
brosandi andlit og hvítar hendur voru einu mannlegu drœtt-
irnir, sem gœgðust fram úr efnismiklu rúmmáli klæðanna.
Menn með svart yfirskegg, menn með hvitt skegg, nngir nauð-
rakaðir menn, störðu á mann eða litu til hliðar, til að sýna
rómverskan vangasvipinn. Börn, klædd sinum beztu fötuni,
glentu upp augun, brostu vongóð og biðu full eftir-
væntingar. í oddhvössum gotneskum smábyggingum hvíldu
hinir ríku út af fyrir sig; í gegnum grindahlið mátti sjá
bregða fyrir bleikfölum, grátandi óhuggandi andlitum, snill-
ingum þungt hugsandi og viðutan, sem gættu leyndardóms
grafanna. Hinir miður stæðu hópar þessa mikla fjölda sváfu í
sameiginlegri gröf, þétt eins og síld í tunnu, en haganlega fyrir-
komið undir sléttu samfeldu marmaragólfi, þar sem hver hella
var lok hinna einstöku grafa.
Þessir kirkjugarðar á meginlandinu, hugsaði ég á meðan
við Carlo gengum þar innan um grafreitina, eru óviðfeldnari
en okkar garðar, af því að hér er lögð meiri rækt við þá dauðu.
Hin upprunalega dýrkun líkamanna, hin mikla umhyggja fyrir
líkamlegri liðan þeirra, svo að forfeður vorir reistu steinhús
yfir hina dánu, þó að þeir byg'gju sjálfir innan fléttaðra hrís-
teinunga með stráþaki, var enn við lýði hér, í ríkari mæli en
hjá okkur. Það eru hundrað myndastyttur hér á móti hverri
einni í enskum kirkjugarði. Hér eru fleiri fjölskyldugrafreitir,
fleiri „íburðarmiklir skraut“-grafreitir (eins og sagt er uffl
gufuskip og gistihús), en heima hjá okkur.
„Ef ég hefði vitað það,“ endurtók Carlo í sifellu, „bara að
ég hefði vitað það.“
Eg fullvissaði hann ennþá einu sinni um, að það væri ekki
honum að kenna. Þó að svo væri auðvitað að sumu leyti. Það
var einnig að sumu leyti mér að kenna; ég hefði átt að gera
ráð fyrir þessu og reyna að koma í veg fyrir það á einhvern
hátt. Og hann hefði ekki átt að sleppa barninu, jafnvel ekki
stuttan tíma til reynslu, þó að kvenmaðurinn legði fast að
honum. Og hún hafði lagt fast að honum. Karlmennirnir í
ætt Carlos höfðu unnið á sömu leigujörðinni í meira en
hundrað ár, og nú hafði hún fengið gamla manninn til að
ógna honum með að reka hann burtu af jörðinni. Það hafði