Íslenzk tunga - 01.01.1963, Qupperneq 142

138
DOKTORSVORN
verulega. Höf. færir að því góð rök að þessar kenningar fá ekki stað-
izt í þeirri mynd sem þær hafa fengið hjá ýmsum fræðimönnum, svo
sem Finni Jónssyni og fleirum sem hann tilnefnir. Því skal ekki held-
ur neitað að ég kunni að hafa verið undir nokkrum áhrifum frá sum-
um þessara kenninga í því sem ég hef skrifað um Skjöldunga sögu,
en samt finnst mér höf. stundum eigna mér skoðanir sem ég vil ekki
karmast við. í skýringarriti mínu við texta Arngríms tók ég ekki
beinlínis afstöðu til kenninga fyrri manna um þetta atriði, heldur fór
með yfirlögðu ráði gætilega í sakirnar og reyndi að fullyrða ekki of
mikið. Muninn á skoðunum höf. og mínum hygg ég því í raun réttri
minni en hann lætur stundum í veðri vaka.
Höf. segir (bls. 6) að ég „aðhyllist fyrirvaralaust ríkjandi skoðun
um mikla skerðingu Arngríms á sögunni“, og vitnar því til stuðnings
í ummæli úr grein minni í Saga-Book.1 Við þetta er tvennt að at-
huga: í fyrsta lagi er dálítið hæpið að tala um „ríkjandi skoðun“,
því að fræðimenn hafa haft mjög sundurleitar skoðanir á því hve
miklu Arngrímur hafi sleppt; í öðru lagi hef ég ekki sagt annað á
staðnum sem vitnað er i en að texti Arngríms sé „in some places
very much abridged“. Höf. endurtekur þessa tilvitnun á bls. 134, en
dregur þar dálítið úr ummælum sínum. Þar er ég ekki lengur talinn
aðhyllast ríkjandi skoðun fyrirvaralaust, heldur sagt að ég muni „að
vísu ekki hafa alveg sömu skoðun og hér var nefnd“, en sé „auðsæi-
lega undir miklum áhrifum frá þessari gömlu trú“. Þetta er strax nær
sanni, þó að ég vilji að vísu halda þvi fram að skoðun mín byggist
ekki eingöngu á gamalli trú, eins og nokkrar líkur eru færðar að í
skýringarriti mínu við texta Arngríms og vikið verður að hér á eftir.
Því má og bæta við að í áðurnefndri grein minni (bls. 54) er beina-
grind sögunnar rakin með þeim hætti að ekki skakkar í veigamiklum
atriðum frá því sem höf. heldur fram í þessari bók.
Annað dæmi skal nefnt: á hls. 55 segir höf. að ég muni „hafa talið,
að Bjarkarímur sýndu nær óbreytta eða a. m. k. lítt brjálaða
Skjöld.s., þegar stuðzt væri við hana á annað borð“. Þetta hefur
aldrei verið skoðun mín; þvert á móti hef ég tekið fram að Bjarka-
1 „Icelandic Traditions ol the Scyldings," Saga-Book XV (1957-—59), 50.