Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 17

Þau töluðu ekki margt. Það var eins og kyrrðin þaggaði niður
allar raddir, líka þeirra. Annars voru þau vön að masa látlaust
á svona gönguferðum.
— Þetta er fegursta kvöld, sem ég hefi lifað, sagði hún lágt.
Það er eins og allt sé öðruvísi en það hefir verið. Finnst þér ekki
gaman að lifa, þegar allt er eins og núna?
Hann svaraði ekki spurningunni beint, en ‘dró hana bara svo-
lítið nær sér.
— Bráðum fer ég héðan, sagði liann svo. Ég er neyddur til að
fara héðan, kannske á morgun, kannske liinn daginn. Fríið mitt
er að verða búið. Þetta líður allt áður en maður veit af.
— Ég veit það. Og þá hættir lítil stúlka, sem er einföld og
heimsk, að ganga liérna niður að ánniákvöldin.Þáverðurþaðekk-
ert gaman lengur. Svo fer að koma haust og myrkur og kuldi og . . .
— Ekki svona, ekki svona, mælti hann þýðlega, fleygði sér niður
í lyngbrekku og dró hana til sín.
Þau voru stödd skammt frá tjaldi þeirra félaga. Fyrstu skuggar
sumarsins voru teknir að læðast til jarðarinnar. Loftið var að
mettast af úrkomu, sem sé niður úr bliku, er dregið hafði á
suðurloftið. Það var eins og nóttin stæði á öndinni.
— Elskan mín, hvíslaði hann, síðan ég kom hingað og sá þig
reka hestana, liefi ég ekkert séð nema þig, ekkert . Elsku ltjartans
ástin mín.
Nú féllu fyrstu droparnir yfir þau, einn tveir, einn tveir.
— Við skulum koma heim í tjaldið, mælti pilturinn og reisti
hana á fætur. Það er að koma rigning. Og það er enginn í tjald-
inu. Sigmundur fór á bílnum í morgun út í Atlavík og kemur
ekki fyrr en á morgun. Komdu.
Eins og í leiðslu gekk hún heim að tjaldinu með honum. Öll
liugsun.hafði horfið eins og mistur, þegar hann snerti liana svona.
Hingað til höfðu aðeins orð farið milli þeirra, sem léttu hugann
og skýrðu hugsunina. Nú suðaði fyrir eyrunum og allt var orðið
eins og í iðu. Einhvers staðar langt inni örlaði á því, að eitthvað
væri að gerast, eittlivað nýtt og stórt, óþekkt og framandi, eitt-
Iivað, sem hún hafði þráð í marga daga að kæmi, en kom samt
öðruvísi en það átti að koma.
Undir annarri tjaldhliðinni lágu hvílupokar í göndlum.
Hann sléttaði úr þeim. Hún sá suðuvél og pottkríli og opinn
kassa og flöskustúta og fuglakippu við aðra tjaldsúluna með
höfuðin niður, blóðug.
STÍGANDI 95