Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 40

Hauks naut hún ekki mikið fyrstu vikurnar. Hann hitti hér
ættingja og vini eftir langan skilnað og margt var um að tala,
einkum hjá þeim feðgunum. Mörg stundin fór líka í atvinnu- og
húsnæðisleit. Þetta var allt öðru vísi en hin ótruflaða samvera
þeirra í tilhugalífinu. Þá hafði María átt Hauk ein. Nú gerðti
fleiri tilkall til hans og María varð að mestu að sjá um sig sjálf.
Haukur var sá eini, sent hefði getað skilið liana.
Það gekk á sífelldum heimboðum, vinir Hauks vildu sýna
ungu hjónunum gestrisni. En l'yrir Maríu var þetta bara ó-
kunnugt fólk, sent hún skildi ekki, og hún var einmana. Oft greip
hún sig á því, að hugurinn var horfinn langt í burtu, heim. Svo
Ijóslifandi stóðu faðir, móðir og systir henni fyrir hugskotssjón-
um, að henni virtist sem þau væru raunveruleikinn, en hið ís-
lenzka umhverfi hennar óljós draumur.
„Ég er ekki komin til þessa lands, andvarpaði hún, ,,ég er enn
þá heima.“
Stundum fannst henni, sem móðir hennar gengi við hlið hennar
á götunni, og hún talaði við hana. Henni sýndist fólkið, sem hún
mætti á götunni, vera gamlir kunningjar að heiman. Þarna
kemur lyfsalinn okkar og þarna kanpmaðurinn frá horninn. Jafn-
vel fólk, sent henni hafði staðið rétt á sama um, eins og þær ída
og Anna frænkur hennar, birtust nú oft fyrir innri sjónum
hennar. Alltaf höfðn Jrær verið til, frá Jr\ í að hún fyrst rnundi eft-
ir sér. Hún þekkti hvern drátt í andliti þeirra, kannaðist aftur
við kæki Jreirra. „Bara ég gæti heimsótt þær, skotizt svona yfrum,
eins og í gamla daga,“ hugsaði hún. Stundum stalst hún niður að
höfn og mændi á skipin, sent áttu að leggja af stað til ættlands
hennar, í kvöld eða á morgun. „Ef ég færi með, væri ég komin
heim eltir nokkra daga.“ Hún fékk kökk í hálsinn eins og við
grát, hallaðist upp við stafla af ryðguðum steinolíufötum og
starði á skipin, stórum, þurrurn augum.
Eftir mikla fyrirhöfn tókst Hauki loks og klófesta íbúð, eins
og Jrað var kallað, kjallaraherbergi í austurbænum. Vonbrigði
Maríu voru sár. Hversu oft hafði hún ekki í huganum séð fyrir
sér fallegu íbúðina, sem hún ætti að eiga heima í með Hauki?
Og nú? Eitt einasta herbergi! Út um gluggann sá hún aðeins
fætur þeirra, sem fram hjá gengu, og hjólin á bílunum, sem
þyrluðu upp rykinu. Hins hreina sjávarlofts varð hún aldrei vör.
„Aldrei á ævi minni liefi ég gleypt jafnmikið af ryki og hér,“
kveinaði hún. Hún kunni dauðilla við sig í austurbænum. Húsin
118 STÍGANDI