Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 41

fundust lienni ljót og niðurnídd, gersneydd allri fegurð í stíl.
Framar öllu öðru þjáði það hana þó, að í þessu vesæla hverfi var
hvergi græna tó að sjá. Sjálf hafði hún að vísu alizt upp í stór-
borg, en foreldrar hennar höfðu átt heima í útjaðri, þar sem
akrarnir byrja og garður með trjám og blómum umlykur iivert
Irús. María nam ol't staðar og virti fyrir sér einn liinna örsmáu
grasflata milli húsanna. Heima hefði ég víst aldrei stanzað til þess
að skoða svolítinn grasblett. Gras yfirleitt, það þykir engum mjög
dýrmætt hjá okkur, en hér er hver grastó eins og vinjar í eyði-
mörku.
Sárustum vonbrigðum olli þó ströndin hjá Reykjavík. Ekki
nóg með það, að þar lægi aðeins dökkgrátt grjót í staðinn fyrir
hvítan, mjúkan sand. Það voru kenjar náttúrunnar, sem enginn
fékk spornað við. Hún l)ætti það h'ka upp með hinu fagra út-
sýni á fjöllin hinum megin við Flóann. En skólpræsin, sem opn-
uðust í fjörunni, dyngjur af rotnandi fiskúrgangi, sem fyllti loft-
ið pestardauni. ljótar verksmiðjur og vöruskemmur, hrörlegar
verbúðir — allt þetta spillti gleði konunnar af hinu töfrandi
landslagi. Hún fylhist beinlínis gremju yfir því, að staðurinn,
þar sem útsýnið var fegurst á Esju og Akrafjall, gnæfandi norðan
við fjörðinn, brött og tignarleg, — einnritt þessi staður hafði verið
útséður og valinn fyrir sorphaug borgarinnar. „Hér er óverandi
fyrir ólykt, komdu, við förum heim,“ sagði Iiún við Hauk, þegar
þeim hafði orðið reikað þangað eitt kvöldið. Og á leiðinni heinr
leysti lrún frá skjóðunni. „Hér í Reykjavík getur maður alls
ekki gengið út, nenra ef vera skyldi kringunr tjörnina. Og það
er svo !ítið,“ bætti hún raunalega við. „Reykjavíkurbúar virðast
alls ekki hafa neina lrugmynd unr, hvað fegurð er, annars hefðu
þeir ekki á þennan hátt eyðilagt ströndina og útsýnið á fjöllin,
það bezta, senr þeir eiga. Þeir halda víst, að sjórinn sé bara til að
liafa peninga upp úr honum. í dag á sunnudegi sést ekki einn
einasti róðrar- eða seglbátur hérna úti fyrir. Ekki getur maður
lreldur leigt sér bát, og sanrt væri það svo ágæt skemmtun, að sigla
svolítið út á Flóann. Heinra lrjá okkur. . . .“
„Ekki eitt orð nreira,“ greip Haukur ergilega fram í fyrir
konu sinni. Honunr féll það illa, ef hún fór hörðum orðum
unr bæinn, senr hann lrafði alizt upp í. „Þú verður að gæta að
því, að lrér er allt í vexti og þróun. Barnabörnin okkar nrunu
áreiðanlega njóta útsýnisins á fjöllin frá breiðri strandgötu.
Ef þú ætlar alltaf að jafna íslandi við meginlandið, þá getur
STÍGANDI 119