Stígandi - 01.04.1947, Síða 47

unum sínum. í laumi athugaði hún þetta fólk, sem hún um langt
skeið hafði séð lifa og hrærast aðeins í hugskoti sínu. Systirin kom
henni dálítið ókunnuglega fyrir sjónir. Árangurslaust reyndi
María að finna í henni barnið, sem hún hafði kvatt fyrir 12 ár-
um. „Ég verð að kynnast lienni á ný,“ hugsaði hún. Hárið á pabba
var orðið þunnt og silfurhvítt, andlitsdrættirnir voru þreytulegir,
hrukkur höfðu myndazt kringum augun og sjáaldrið hafði misst
lit sinn. En það var þó sama, ástkæra andlitið.
„Þú sefur auðvitað uppi hjá mér, á hanabjálkanum okkar,
komdu upp, ég skal sýna þér það. En við skulum flýta okkur.
Eiríkur kemur nefnilega bráðum, og þú þarft þó að kynnast
honum.“
Helga þreif báðar töskurnar, sem María hafði varla getað borið,
og þaut með þær upp stigann, léttfætt eins og trippi. „Hún er líka
íþróttakennari." María dáðist að stæltum handleggsvöðvunum.
En hversu undrandi varð hún, þegar hún kom inn í gamla þak-
herbergið. Hvað var orðið af öllum vinalegu húsgögnunum frá
æskuárum hennar?
„Finnst þér ekki orðið snoturt hérna?" spurði Helga hreykin.
„Þetta gamla dót seldi ég. Fékk að vísu ekki mikið fyrir, en fyrir
einurn hægindastól var það þó. Þau eru þægileg og endingargóð,
þessi stálhúsgögn, skal ég segja þér.“ Helga fleygði sér í hæginda-
stólinn, sem sveiflaði henni upp aftur.
„Já,“ sagði María, dálítið hikandi, „þú hefir líklega alveg rétt
fyrir þér, gömlu húsgögnin voru líka með dálitlar rispur. Og
skrifborðið mitt, sem ég las við undir stúdentsprófið, var með
stórri blekklessu. Hérna hékk dálítil mynd, sem ég teiknaði sjálf.
Þú veizt líklega ekki, hvað orðið er um hana? Ég ætlaði að taka
hana með mér til íslands til minja.“
„Enga hugmynd um það, en þarna er hann kominn,“ og Helga
var þotin eins og örskot út úr dyrunum og niður stigann. Úti
flautaði bifreið.
María kom hægar á eftir. Mágur hennar tilvonandi var fjör-
legur, aðlaðandi ungur maður, íþróttakennari eins og Helga,
en hvernig sem María braut lieilann, gat hún ekki fundið neitt
meira við hann en að hann væri „mjög aðlaðandi“.
Um kvöldið, þegar systurnar bjuggust til að sofa, var tæki-
færið komið til að masa ofurlítið saman í næði.
„Hvernig var það eiginlega, þegar mamma dó?“ spurði María,
„þið hafið aldrei skrifað mér nákvæmlega um það.“
STÍGANDI 125