Stígandi - 01.04.1947, Qupperneq 50

Hún ætlaði að færa börnunum sínum nokkrar kastaníuhnetur,
þeim myndi áreiðanlega þykja ganian að því. María gekk fram
með skemmtigarði borgarinnar, þangað til hún kom að hengibrú,
sem lá yfir fljótið. Hún nam staðar á miðri brúnni og naut hins
fagra útsýnis. Fljótið lteygði til vesturs og var þess vegna mjög
breitt á þessunr stað. Bakkarnir voru brattir og skógi vaxnir, en
lengra vestur frá víkkaði dalurinn og sléttar engjar náðu alveg
niður að fljótinu. Skuggarnir, senr um þetta leyti árs voru farnir
að lengjast, juku á svip og dýpt landslagsins. Tíbráin á vatninu
glitraði í þúsund töfrafullum litunr.
María liélt áfram gegnum skóginn hinunr nregin við fljótið.
Hér ilnraði af sveppunr. Stundunr þóttist hún líka finna lykt af
skógardýrunr, þó að rádýrin hættu sér ekki út úr þykkninu, á
nreðan bjart var af degi. Aðeins ein kanína skoppaði spök yfir
götuna.
„Reglulegur stórskógur, liversu lengi lrefi ég saknað lrans.
Burkninn við veginn nær mér í mitti og lægsta kjarrið er hærra
en ég.“
Skógargeirinn var nrjór, og brátt lá vegurinn yfir akra. Þeir
voru nýslegnir, og bændurnir voru að plægja þá. Dökkbrún og
glitrandi rök valt nroldin af plógnunr, reiðubúin að unrlykja
sæðið á ný. A öðrum stað voru bændurnir byrjaðir nreð kart-
öfluuppskeruna, og í ávaxtagörðunum voru eplin tekin varlega
af trjánum. Á mörgu tré glönrpuðu þau enn þá, gullin og rauð.
María lrélt í gegnum tvö þorp, beygði síðan aftur niður að fljót-
inu og lét ferja sig yfir það. Hér í nánd hafði áður staðið bekkur.
Hún gekk upp skógi vaxna lræðina og litaðist um eftir rjóðrinu,
þar senr bekkurinn lrafði staðið. Já, þarna stóð hann enn. María
settist og lrvíldi sig. Hún hafði gengið fullar tvær klukkustundir.
Héðan gat hún lrorft yfir leiðina, senr hún var komin, og yfir
allt héraðið, senr var þétt af þorpunr. í fjarska skreið eimlest með
löngunr reykjarliala yfir akrana, og bak við skógargeirann gnæfðu
finrnr, sex, nei sjö verksmiðjureyklráfar við lrimin.
„Hvað liér er ólíkt og á íslandi," hugsaði María. „Hvergi skiki
af óræktaðri jörð, allt plægt og sáð, smáriðið veganet spennt yfir
landið.“
Skyndilega stigu aðrar landslagsnryndir upp fyrir augum henn-
ar, vítt haglendi, á stöku stað ær með lömbunr sínum á beit.
Grænar lrlíðar spegluðust í dökkblárri lygnu fjarðarins, en yfir
þeim gnæfðu drifhvítar jökulbungur. Óbrotin var þessi mynd,
1 28 STÍGANDI