Stígandi - 01.04.1947, Page 80

Ég vissi, að það var fúlegg, svo að ég tók það, en bjó út ágætis-
hreiður og lagði í það 5 egg, senr eftir voru af gjöf Hop Sings.
Og hænan mín lagðist með sældarhljóði á þau.
Eg Jrreifst ágætlega á landkröbbunum og mapé-hnetum. Á-
hyggjur mínar áður, ásamt niðursuðuvöru- og kartöfluneyzlu,
höfðu tært mig upp, en áður en sex vikur voru liðnar, liafði ég
þyngzt um 12 pund. Á þessum tíma hafði hænan mín einnig fært
mér fimm kjúklinga í búið. Ég var svo önnum kafinn við krabba-
veiði, Iiænsnarækt og skriftir, að ég hafði alveg gleymt kampa-
vínsflöskunni minni. En dag einn leit Hop Sing inn til mín ásamt
nokkrum börnum sínum, og Jrá neyttum við í sameiningu kampa-
vínsins, en börnunum gæddi ég á súkkulaði Lee Fats. Morgun-
inn eftir lá bananaklasi og poki með apppelsínunr og rnango-
ávöxtum úti á dyrasvölunum. Frá þeim degi hafði ég ætíð ávexti
eða fisk á borðum, það sá bjargvættur minn og kona hans um.
Gjöfunum rigndi yfir mig og með djúpri þakklætiskennd minnt-
ist ég Jress við hverja gjöf, að Jretta átti ég Hop Sing allt upp að
unna.
Aklingarður hans stóð nú í fullum blóma og bar natni hans og
umhirðu órækt vitni. Það var augljóst, að uppskeran yrði ríku-
leg. En auk Jress sent Hop Sing var garðyrkjumaður, var hann
einnig brauðgerðarmaður, og fjórum sinnum í viku lagði hann
nýjan brauðhleif eða ananastertu hjá garðshliðinu rnínu. Mér var
engin leið að halda aftur af jrakklætissemd hans.
Áður en ég vissi af, voru þrír mánuðir liðnir frá Jrví að ég sendi
handrit mitt, og þriðju skipsferðarinnar var von á hverri stundu.
Enn einu sinni gekk eg til bæjarins, settist á „Flækingabekkinn"
og beið þess, að pósturinn væri lesinn sundur. Loks herti ég upp
hugann oggekk að afgreiðsluborðinu. í fyrstu fullyrti póstjrernan,
að ég ætti ekkert bréf. En Jregar ég sneri á brott, spurði hún á ný
eftir nafni mínu. „Jú,“ sagði hún, „Jrér eigið hér bréf, en þér
verðið að greiða 35 aura í vangoldið burðargjald."
Þegar ég hafði greitt burðargjaldið, átti ég ekkert eftir í reiðu-
fé utan nokkra koparskildinga. En bréfið hafði líka að innihalda
viðurkenningu fyrir móttöku handrits míns og 2500 kr. ávísun!
Mér var Jretta vissulega auður fjár. Það var mér nóg til lífsviður-
væris á eynni árum saman. Á hinn bóginn gerði Jressi fjárhæð nrér
kleift að fara burt af Tahiti, og mér var fullljóst, að færi ég ekki
nú, mundi ég aldrei síðar afla mér nægilegs fjár til fargjalds Jraðan.
Ég ráfaði lengi fram og aftur um götur bæjarins, án Jress að geta
158 stÍgandi