Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Side 28

Tímarit Máls og menningar
Scháferhundurinn varð gamall og hélt áfram að stelast í ruslið en
hann hætti sér aldrei oftar nær kofanum. Hænan dó í hárri elli vitur
og virt. Drengurinn sem sá ljónið hafði rænu á því að þegja um það
og varð bæjarstjóri. En hvernig stóð á því að ljónið gaf út sitt emb-
ættisbréf á jöklinum? Fréttin af því barst næsta vor með búrhveli.
Þegar háhyrningarnir syntu með það út Hvalfjörðinn, datt ljón-
inu í hug að biðja þá að synda framhjá Grænlandi, því ljónið hafði
aldrei áður komið svo norðarlega og nú vildi það fara og vitja þegna
sinna ísbjarnanna. Grænlandsjökull reis úr hafi og glóði í sólinni og
ljónið lét setja sig í land. Það kunni mun betur við sig í svalanum og
mjallrokinu á jöklinum en það hefði getað látið sér til hugar koma.
- Þetta er nú eitthvað annað en hitinn og flugnaplágan heima í Af-
ríku, sagði það við sjálft sig og ljónið ákvað að dvelja þarna um
sumarið og sendi háhyrningana eftir fjölskyldu sinni. Fjölskyldan
kom, sjö dögum síðar, því háhyrningarnir höfðu þurft á dagshvíld
að halda við Afríkustrendur. Þeim líkaði öllum svo vel á jöklinum
að þau ílengdust og breyttu um lit og urðu hvít með tímanum.
Og þannig varð snæljónið til, mjallahvíta ljónið sem mennirnir sjá
stundum þegar þeir fljúga lágt yfir jökulbreiðunni í birtu og sól-
skini.
282