Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Page 70

Fríða Björk Ingvarsdóttir
Glugginn
Þykk þoka lá yfir dalnum í morgunsárið. Eftir því sem leið á leystist
hún upp í þunnar slæður sem loks viku fyrir sterkri sólinni. Er kon-
urnar lögðu af stað úr þorpinu var kastalinn enn hulinn þoku-
slæðingi. Hann virtist nálægari og stærri en ella, sveipaður dular-
hjúp.
Kastalinn hafði staðið þarna á klettinum í þúsund ár. Þessi stein-
runni risi gnæfði yfir þorpið sem hímdi rislágt við klettaræturnar.
Líkt og hundur hjá húsbónda sínum. I gegnum aldirnar hafði verið
stöðug líftaug ofan af klettinum í þorpið. Kastalinn veitti þorpsbú-
um skjól við fætur sér og í staðinn guldu þeir honum vinnu sína eða
jafnvel líf sitt ef að svo bar undir.
Nú tilheyrði kastalinn ríkinu sem notaði hann á svipaðan hátt og
áður hafði verið gert, til veisluhalda og ráðagerða. Þegar eitthvað var
um að vera í kastalanum var hann upplýstur með bleikum flóðljós-
um sem léku um hann eins og glitrandi samkvæmisklæði. Bjarminn
var svo skær í náttmyrkrinu að hann glampaði á öllum skjám í þorp-
inu.
Konurnar gengu í hóp eftir steinlagðri götu sem hlykkjaðist upp á
klettinn. I fjarlægð minntu þær á riddara fortíðarinnar þar sem þær
fylktu liði með skrúbbana reista um öxl og dökka skýluklúta á
höfði. Tilbúnar til atlögu.
Loks komu þær þungstígar og móðar yfir brúna inn í kastalagarð-
inn. Það var sem gamlir og rótgrónir veggirnir hæddust að konun-
um þegar fótatak þeirra bergmálaði og endurkastaðist á milli þeirra
löngu eftir að þær numu staðar. Innst í kastalagarðinum beið fjör-
gamall karl eftir þeim. An þess að yrða á þær benti hann þeim að
koma nær. Hann hélt á stórum smíðajárnslykli sem hann snéri í skrá
á þungri eikarhurð. Hurðin opnaðist hægt líkt og gin á gríðarstórri
skepnu. Konurnar stigu ein af annarri inn í bláleitt rökkrið innifyrir.
324