Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Qupperneq 72

Tímarit Máls og menningar
í tuskuna fyrir innan. Jafnvel þó hún tyllti sér á tá náði hún tæpast
til að þvo efstu rúðurnar. Hún hélt sér dauðahaldi með annarri
hendi í vafningsviðargrein um leið og hún reyndi að afmá óhrein-
indin með hinni.
A meðan María var að bisa við þetta hallaðist glugginn sem hún
hafði komið út um sífellt meira aftur. Að lokum small hann í falsið
með lágværri stunu og hún var lokuð úti. En svo upptekin var hún
við að ná skítnum burt að hún tók ekki einu sinni eftir því.
Vafningsviðurinn hafði fikrað sig upp frá klettinum í tímanna rás.
Hann myndaði nú þéttofna breiðu upp eftir veggjunum svo ekki
varð greint nema kastalinn og kletturinn væru eitt. Það var sem
kastalinn hefði sprottið þarna upp úr jörðinni á grænni brók.
María var að gefast upp við frönsku gluggana. Það var sama
hvernig hún nuddaði og strauk, móðan breiddi sig yfir glerið jafn-
óðum. Þegar hún hafði lokið við neðstu rúðurnar voru þær efstu ná-
kvæmlega eins og áður, svo skýjaðar að varla varð nokkur hlutur
greindur í gegnum þær. Hún ákvað að láta við svo búið standa og
fara heim þó henni væri það þvert um geð. En þegar hún ætlaði að
opna gluggann til að komast inn aftur stóð hann blýfastur. Það var
ekki á honum að sjá að hann hefði verið opnaður í hundrað ár.
María fann ískalda skelfinguna hellast yfir sig. Hún hafði ekki
heyrt í hinum konunum frá því um miðjan dag. Þær myndu heldur
aldrei heyra til hennar né sjá hana í gegnum gluggana sem versnuðu
stöðugt og voru nú mattir og svartir. Grænir mosahnoðrar voru
farnir að spretta upp efst í hornunum.
María snéri sér hægt við því hún gat ekki lengur afborið að horfa
á ógeðslegt grómið breiðast út með undraverðum hraða rétt við
andlitið á henni. Hún stóð á gluggasyllunni í kvöldsólinni og horfði
yfir dalinn. Hendur hennar voru teygðar út til hliðanna sem armar
Krists á krossinum og hún hélt sér í vafningsviðinn beggja megin við
gluggann.
Innra með henni hafði skelfingin vikið fyrir undarlegri ró. Hún
leit út yfir friðsælt þorpið, yfir akrana og skóginn í fjarska og hugs-
aði með sér að hún hefði þó allavega gert skyldu sína.
Sem snöggvast fann hún sáran sting í öðrum lófanum. Hún leit til
hliðar og sá að vafningsviðurinn hafði skotið sprota í gegnum hönd-
ina á henni. Andartaki seinna fann hún sting í hinum lófanum og
326