Tímarit Máls og menningar - 01.09.1988, Page 73

Glugginn
svo samtímis í báðum fótum. Hægt og hægt stirðnuðu handleggirnir
og hún fann blóðstreymið í þeim minnka og hverfa um leið og þeir
trénuðu. Hún sá útlimi sína verða græna og samlagast vafningsviðn-
um eftir því sem hann fikraði sig nær og nær hjarta hennar. Tilfinn-
ing hennar dofnaði stöðugt og hún vissi að brátt myndi vitundin
einnig láta undan er hjartað trénaði. En hún var alveg róleg og sátt.
Róleg, því nú sá hún að þetta var auðvitað best svona. Hún var
bundin í viðjar kastalans um aldur og ævi, tilheyrði honum og þar
með lífi fólksins í þorpinu.
Sátt, í þeirri vissu að hún hafði gert skyldu sína.
Laufskrúðið náði nú til andlits hennar. Allt í einu tók hún andköf
og höfuðið hneig fram á við, aðeins til hliðar. Lítil ský tóku að
myndast á brostnum augunum líkt og móða á rúðu.
327