Skírnir - 01.09.1987, Side 46

SKÍRNIR
252 JÓNAS KRISTJÁNSSON
Samkvæmt Grænlendingasögu finnur Bjarni Herjólfsson fyrst-
ur öll þessi lönd, en heldur hvergi að landi né gefur löndum nöfn.
Hann siglir norður til Brattahlíðar eins og Leifur gerir í Eiríkssögu,
en síðan taka þeir við Leifur og Karlsefni, og gegna þeir til samans
því hlutverki sem Karlsefni hefur einn í Eiríkssögu. Fyrst siglir
Leifur suður og gefur löndunum nöfn, heldur síðan heim og finnur
skipbrotsmenn - ekki á skipflaki heldur á skeri. Síðan fer Karlsefni
og reynir að nema land á Vínlandi eins og í Eiríkssögu, en þó er að-
stæðum og atburðum lýst að mörgu á annan veg. I báðum sögum
hrekst hann brott undan ófriði skrælingja.
Þess má sérstaklega geta að Bjarni Herjólfsson, sem finnur lönd-
in samkvæmt Grænlendingasögu, er alls ekki nefndur í Eiríkssögu
rauða.
Frásagnir Eiríkssögu og Grænlendingasögu af Lýsufjarðarundr-
um skulu nú birtar í heild sinni.
Eiríkssaga rauða (texti Skálholtsbókar)
Nú er frá því að segja að Þorsteinn Eiríksson vakti bónorð við Guðríði
Þorbjarnardóttur. Var því máli vel svarað bæði af henni og svo af föður
hennar, og er þetta að ráðum gert að Þorsteinn gekk að eiga Guðríði og var
brúðkaupið í Brattahlíð um haustið. Fór sú veisla vel fram og var mjög
fjölmenn.
Þorsteinn átti bú í Vestribyggð á bæ þeim er í Lýsufirði heitir. Sá maður
átti þar helming í búi er Þorsteinn hét. Sigríður hét kona hans. Fóru þau
Þorsteinn heim í Lýsufjörð og Guðríður bæði. Var þar vel við þeim tekið;
voru þau þar um veturinn.
Það gerðist þar til tíðinda að sótt kom í bæ þeirra er lítið var af vetri.
Garði hét þar verkstjóri; hann var óvinsæll maður; hann tók fyrst sótt og
andaðist. Síðan var skammt að bíða að hver tók sótt að öðrum og önduðust.
Þá tók sótt Þorsteinn Eiríksson og Sigríður kona Þorsteins. Og eitt kveld
fýstist hún að ganga til garðs þess er stóð gegnt útidyrum. Guðríður
fylgdi, og sóttu þær í mót dyrunum.
Þá kvað Sigríður: „Ó.“
Guðríður mælti: „Við höfum farið óhyggilega, og áttu öngvan stað við
að kalt veður komi á þig og förum inn sem skjótast."
Sigríður svaraði: „Eigi fer eg að svo búnu. Hér er liðið allt hið dauða fyrir
dyrunum, og þar í sveit kenni eg Þorstein bónda þinn, og kenni eg mig, og
er slíkt hörmung að sjá.“ Og er þetta leið af mælti hún: „Nú sé eg eigi
liðið.“
Var þá og verkstjórinn horfinn er henni þótti áður hafa svipu í hendi og