Skírnir - 01.09.1987, Síða 47

SKÍRNIR
SANNFRÆÐI FORNSAGNANNA
253
vilja berja liðið. Síðan gengu þær inn, og áður morgunn kæmi var hún önd-
uð og var ger kista að líkinu. Og þann sama dag ætluðu menn út að róa, og
leiddi Þorsteinn þá til vara; og í annan lit fór hann að sjá um veiðiskap
þeirra. Þá sendi Þorsteinn Eiríksson nafna sínum orð að hann kæmi til hans
og sagði svo að þar var varla kyrrt og húsfreyja vildi færast á fætur og vildi
undir kiæðin hjá honum. Og er hann kom inn var hún komin á rekkju-
stokkinn hjá honum. Hann tók hana höndum og lagði bolöxi fyrir brjóstið.
Þorsteinn Eiríksson andaðist nær dagsetri. Þorsteinn bað Guðríði leggj-
ast niður og sofa, en hann kveðst vaka mundu um nóttina yfir líkunum.
Hún gerir svo.
Guðríður sofnar brátt, og er skammt leið á nóttina reistist hann upp Þor-
steinn og kveðst vilja að Guðríður væri þangað kölluð og kveðst vilja mæla
við hana. „Guð vill að þessi stund sé mér gefin til leyfis og umbóta míns
ráðs.“
Þorsteinn gengur á fund Guðríðar og vakti hana og bað hana signa sig og
biðja sér Guð hjálpa. „Þorsteinn Eiríksson hefir inælt við mig að hann vill
finna þig. Sjá þú nú ráð fyrir, hvorgis kann eg fýsa.“
Hún svaraði: „Vera kann að þetta sé ætlað til nokkurra hluta þeirra sem
síðan eru í minni hafðir, þessi hinn undarligi hlutur, en eg vænti að Guðs
gæsla mun yfir mér standa. Mun eg á hætta með Guðs miskunn að mæla við
hann því að eg má nú ekki forðast mein til mín. Vil eg síður að hann gangi
víðara, en mig grunar að það sé að öðrum kosti.“
Nú fór Guðríður og hitti Þorstein, og sýndist henni sem hann felldi tár,
og mælti í eyra henni nokkur orð hljótt svo að hún ein vissi, og sagði að þeir
menn væri sælir er trúna héldu vel og henni fylgdi miskunn og hjálp, og
sagði þó að margir héldi hana illa. „Er það engi háttur sem hér hefir verið
á Grænlandi síðan kristni var hér að setja menn niður í óvígða mold við litla
yfirsöngva. Vil eg mig láta flytja til kirkju og aðra þá menn sem hér hafa
andast. En Garða vil eg láta brenna á báli sem skjótast, því að hann veldur
öllum afturgöngum þeim sem hér hafa orðið í vetur.“
Hann sagði henni og um sína hagi og kvað hennar forlög mikil mundu
verða, en hann bað hana varast að giftast grænlenskum manni. Bað hann og
að hún legði fé þeirra til kirkju eða gæfi það fátækum mönnum. Og þá
hneig hann aftur í öðru.
Sá hafði háttur verið á Grænlandi síðan kristni kom út þangað að menn
voru grafnir þar á bænum er menn önduðust, í óvígðri moldu. Skyldi þar
setja staur upp af brjósti, en síðan er kennimenn komu til þá skyldi kippa
upp staurnum og hella þar í vígðu vatni og veita þar yfirsöngva þótt það
væri miklu síðar.
Líkin voru færð til kirkju í Eiríksfjörð og veittir yfirsöngvar af kenni-
mönnum.
Eftir það andaðist Þorbjörn. Bar þá féið allt undir Guðríði. Tók Eiríkur
við henni og sá vel um kost hennar.