Tímarit Máls og menningar - 01.06.2014, Blaðsíða 47

S j ó n t r u f l a n i r
TMM 2014 · 2 47
leit í grátbólgin augun á henni. Mér dauðbrá, ég hafði sjaldan sé hana jafn
skelfingu lostna. Ég greip í höndina á henni.
„Síðan fletti ég upp kennitölu mannsins,“ sagði hún og saug upp í nefið.
„Hún var ógild. Hann dó árið 2005.“
Ég fékk gæsahúð. Sagði ekkert. Strauk bara höndina á Brynju. Reyndi að
róa hana, þótt ég væri sjálfur mjög órólegur.
„Þá fór hann bara, hann Friðrik, um leið og ég spurði hann út í kenni töluna.
Hann vildi ekki tala um það. Síðan hringdi ég í pabba. Spurði hvort amma
hefði átt systur sem hét Sólveig.“ Brynja snökti. „Hún átti systur. Sólveigu,
sem dó árið 1991. Amma dó náttúrlega áður en ég fæddist og eftir það fjöruðu
tengsl pabba við þessa frænku sína bara út. Ég heyrði aldrei minnst á hana.“
„vá, maður.“
„Ég veit. Þetta eru engar ofskynjanir. Þetta er alvöru, dáið fólk. Þessi Frið-
rik var til, Sólveig var til. Hvað í fjandanum er í gangi? Hvað á ég að gera?“
„við skulum bara taka eitt skref í einu, elskan,“ sagði ég, því ég vissi ekk-
ert hvernig ég ætti að bregðast við. „Nú förum við bara inn og tökum því
rólega.“ Ég sleppti hendinni á Brynju og við stigum úr bílnum og gengum
inn í íbúðina.
Næstu dagar voru erfiðir. Brynja tók sér veikindafrí og sat tímunum saman
fyrir framan tölvuna, gúglandi eins og brjálæðingur. Hún aflaði sér upp-
lýsinga um laseraðgerðir og allar mögulegar og ómögulegar aukaverkanir
þeirra. Hún las sér til um drauma, sýnir og skyggnt fólk. Sérstaklega reyndi
hún að hafa uppá reynslusögum fólks sem varð skyggnt á því sem næst einni
nóttu. Hún lá yfir þessum greinum, vakti langt fram eftir og svaf oftar en
ekki illa á næturnar. Þegar ég var í vinnunni hafði ég stöðugar áhyggjur af
henni einni í íbúðinni. Ég reyndi þó að láta það ekki bitna á vinnuafköstum
mínum. Það gekk upp og ofan.
Ég fór með henni í eftirskoðunina hjá augnlækninum. Hún bað mig samt
um að bíða á biðstofunni, hún kærði sig ekki um að líða eins og smákrakka,
eins og hún orðaði það. Ég beið heillengi eftir henni, las nokkur gömul Séð og
heyrt blöð spjaldanna á milli, þar til hún kom loks út í fylgd augnlæknisins.
Hún hélt á einhverju bréfsnifsi. Læknirinn tók í höndina á henni og sagði:
„Gangi þér vel.“ Hún svaraði ekki, yppti bara öxlum, kinkaði síðan kolli til
mín og gekk út. Ég stóð upp og leit örstutt í augun á lækninum. Hann brosti
dauflega til mín. Það var eiginlega ekki bros, meira svona tilraun til þess að
létta aðeins á stemningunni. Ég gekk út á eftir Brynju.
„Hvað sagði læknirinn?“ spurði ég þegar við vorum sest inní bíl.
Hún svaraði ekki.
„Brynja?“
„Ja, hann skoðaði í mér augun, mældi sjónina og svona. Hann sagði að
aðgerðin hefði heppnast ótrúlega vel. Ég sé skýrar en flestir sem hafa farið