Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 37
Skírnir
Grónar grafir
35
bekkjarbróður okkar á götu í Reykjavík í vetur og taldi
fyrir honum harma sína, sem voru mjög svipaðir mínum.
Og ég sá séra Hall, er hann sló saman höndunum og
klykkti svona út: „Ég veit ekki hvern andsk......ég á að
gera. Ég fer bara að brugga“.
Ég fyrir mitt leyti var nú samt staðráðinn í að láta þá
Þórarinn á Bjarnastöðum og Jón í Nesi um bruggið. En
sú hugsun leitaði enn fastar á mig en áður, hvort ég ætti
ekki að reyna að gifta mig. Ég fann, að ég var að verða
sísjálfselskari og lífsleiðari á því, að hafa svo að segja
um ekkert annað að hugsa frá morgni til kvölds en sjálf-
an mig. Og þetta gerði mig enn ókristilegri: ófrjóan í
hugsun og latan til starfa. Ætti ég hins vegar konu og
börn, þá myndi ég meir en að hálfu lifa fyrir heimilið, og
vendist á að fórna mér fyrir einhverja. Og þá vaknaði
kannske hjá mér hæfilegur búhugur, svo að þeir hættu að
kíma að því, bændurnir, að ég skyldi varla haldast við
ómagalaus á Hrauni, þar sem allir prestar áttu að hafa
grætt.
En þær voru margar hliðarnar á þessu giftingarspurs-
máli. Ekki var ég þó hræddur um að ég gengi ekki út. Ég
er ekkert ljótari en gengur og gerist. Og ég er þó alltaf
prestur að nafninu til, og það hefir sitt að segja í sveit-
inni. Ég vissi, að vissar stúlkur komu einmitt oftar til
kirkjunnar, af því að það skein á engan hringinn, þegar
ég blessaði. En einhvern veginn var hér engin, sem mig
langaði til að eiga. Það var eitthvað að þeim öllum í mín-
um augum. Ef til vill hafði sjónin skerpzt við það, að áður
en ég fór út í prestsskapinn var ég leynilega trúlofaður,
og þó raunar opinberlega, því að það var á vitorði allra í
bænum. En einn góðan veðurdag giftist Halldóra, kærast-
an mín, forstjóra Lýsisfélagsins Grútur. Það er maður,
sem hefir 20—30 þús. kr. árstekjur.
Og hvernig gekk líka kvæntum prestum og ómagamönn-
um að lifa í sveitinni á þessum árum? Sú hugsun var eng-
um óbundnum manni til uppörvunar.
Nei, ég hafði ekki ætlað mér að kvænast. En ég var þó
3*