Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 45
Skírnir
Grónar grafir
43
Ef til vill þótti henni vænst um blómin. Hún fagnaði
þeim og dýrðaðist yfir þeim eins og barn. Undir eins
fyrsta kvöldið fór hún að reyna að arta upp á garðholuna
sunnan við baðstofustafninn, reita úr henni arfann, gæla
við þessa einu limaríku hríslu, dásama baldursbrána og
tala um, að þarna mætti koma upp heilum skrautgarði.
Næstu dagana gróðursetti hún þar bláklukkur, fjólur,
eyrarrósir og fleiri blóm, sem hún týndi út um hagann
og í hrauninu, þegar komið var fram á nætur og gömlu
vinnuhjúin gengin til náða.
Á hinn bóginn virtist hún að sumu leyti ólík flestum
ungum stúlkum. Hún hafði ekkert gaman af að fara á
bæi, og sagðist ekki sakna þess að fáir kæmu, þó að ég
yrði þess var á messudögum, að henni var eiginlegt að
taka á móti gestum, einkum ef til vill þeim, sem voru
minni máttar. Hún kærði sig lítið um að kanna nýjar
slóðir. Afþakkaði að fara upp á Búrfellið og skyggnast
yfir sveitina, og jafnvel í önnur héruð, því að þaðan er
mikil fjallasýn í góðu veðri. Þó hélt hún því fram, að hún
vildi heldur vera í sveit en kaupstað, og neitaði því, að hún
væri nokkuð sólgin í að dansa.
Allt þetta hafði ég upp fyrstu dagana, sem við vorum
saman. Þá talaði ég mikið við hana, og dáðist að því, hvað
mér fannst hún heil og hrein.
En hún gat líka vel tekið gamni. Yfirleitt létum við þá
vaða á súðum bæði við miðdagsborðið í eldhúsinu og á
kvöldin, þegar ég gekk til hennar út í garðinn. Stundum
fór ég með henni út í hraunið í blómaleit.
Eitt kvöldið sátum við lengi á Skiphólnum niður við
vatnið.
Allir hlutir spegluðust í vatninu, einnig við. Friðurinn
var ríkur, eins og náttúran væri að gera bæn sína, meira
að segja hávellan kvakaði með langdregnasta móti sitt
eilífa a-a-a-álna, a-a-a-álna.
Yið spjölluðum um alla heima og geima, en oft með
löngum hvíldum, því að yfir okkur var einnig friður
kvöldsins — og kannske þrá þess.