Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 54
52
Gunnar Árnason
Skírnir
á þessa leið. Og ég vildi það og vildi það ekki. Vildi sízt
af öllu, að hún vissi hug minn. Ég reitti upp mosa og
svaraði snubbótt:
— Svo.
En systir mín hefir nú losað um stífluna:
— Veiztu hvað? Ég linnti ekki látunum, fyrr en ég fékk
Sólveigu til að fara hingað í sumar. Og ég gerði það í
ákveðnum tilgangi. Það á að verða par úr ykkur.
Þetta kom mér of óvænt. Ég reyndi að festa augun á
berginu, bláu og grænu og rauðu og svo afskaplega ein-
kennilegu, eins og tár, sem hafa frosið í sólskinsglóð —
ef slíkt væri hægt.
— Er hún ekki trúlofuð? Um leið færði ég mig til í
þeirri meiningu að láta líta svo út, að samtalinu mætti
gjarnan vera slitið af minni hálfu.
— Jú. Einmitt því frekar ættir þú að ná í hana!
— Jæja, einmitt það! — En ég ræð varla við forvitnina.
— Nú skal ég segja þér, hvernig í öllu liggur. Það er
sú mesta dauðans gufa, þessi svokallaði kærasti hennar,
hann Gísli í Teigi. Þetta er allt svo grátlega asnalegt. Ég
hefi aldrei séð hann klæða sig almennilega, og veit ekkert,
hvort hann kann að borða eins og siðaður maður. En hann
er nógu fjandi duglegur. Ekki vantar það. Hann er líka
allur í búskapnum. Það er ekki hætt við að hann láti
Teigsauðinn fara minnkandi.
— Er það ekki nóg? sagði ég með vondri samvizku, því
að ég vissi, að með því gerði ég Sólveigu áreiðanlega
rangt til.
— Hverjum heldur þú, að detti það í hug um Sólveigu,
svarar systir mín. Enginn botnar raunar til fulls í henni.
En ég skal segja þér, hvað ég veit sannast.
— Já.
— Gísli hefir gengið vitlaust eftir henni frá því að þau
voru bæði börn. Fólk hennar vildi auðvitað þennan ráða-
hag, en sjálf lézt hún náttúrlega hvorki heyra eða sjá
strákinn. Svo tvo síðastliðna vetur, þegar Sólveig var á
Djúpafirði, var sagt, að Gísli væri orðinn eitthvað undar-