Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 62
60
Gunnai' Árnason
Skírnir
— Við eigum því oftar eftir að koma hingað, svaraði
ég báðum okkur til uppörvunar.
— Ef til vill.
— Og, bætti ég við mitt fyrra svar, farið þið Karl
ykkur nú skaplega. Þið ljúkið ekki hvort sem er nema að
ná upp flekkjunum. Bara að hrúkan geti varið sig, þótt
ekki sé nú rigningarlegt. Og það er satt — með Sokka-
Þið eigið verra með að koma heim með hann í kvöld.
Skiljið þið hann bara eftir. Ef hann tollir ekki, skilar
hann sér í land. Blessuð! Og ég hljóp að bátnum með
Karl á hælum mér.
Maðurinn í naustinu var unglingspiltur frá Vogi. Hann
var með boðsendingu til mín frá símastöðinni. Ég var
kvaddur til viðtals við Reykjavík þennan dag kl. 4,30
eftir hádegi.
Mér rann í skap við að þurfa að eyða svona deginum,
ef til vill í nauða ómerkilegt eða lítt nauðsynlegt erindi.
En ég varð þó að sinna kallinu. Nú hefði símalínan, sem
fyrirhugað er að leggja að Hrauni strax í haust, betur
verið komin. Þá hefði ég ekki þurft að snúast við að ná
mér í hest og ríða í klukkutíma fram að Vogi.
Dagurinn fór allur í þetta. Fyrst og fremst gekk tregt
með samtalið við Reykjavík, sem var úr Stjórnarráðinu,
beðið um upplýsingar viðvíkjandi erfingjum manns, er
nýlátinn var vestur í Ameríku. Já, klukkan var orðin
fimm, þegar það var úti. Svo fór ég að slæpast í Vogi,
þegar ég sá að mér yrði hvort sem var ekkert úr degin-
um. Enn tafði ég lengi í Vík, og kom ekki heim fyrr en
um náttmál.
Sannast sagt gerði ég þetta að yfirlögðu ráði. Ég vildi
að Sólveig væri komin á undan mér heim, og ég ætlaði að
vita, hvort hún biði ekki aftur eftir mér í stofunni og
léti mig gleyma öllu nema því, sem hægt er að dreyma
fegurst.
Hún beið mín líka í stofunni, en með öðrum hætti en
mér gat til hugar komið.
Það var ljós frammi, opinn glugginn. Hún var þar þá.