Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 137
Skírnir
Frá Austurlöndum
135
að, og afkomendur þeirra eru taldir vera kjarninn í nú-
verandi íbúum landsins.
Frumbyggjar landsins, sem voru af mongólskum ætt-
um, gátu litla mótspyrnu veitt Rússum, og loks kom þar
að, að þeir höfðu lagt undir sig öll lönd austur að Kyrra-
hafi og í viðbót álitlega sneið af Norður-Kína. Keisarinn
stjórnaði þessu víðlenda ríki með fullkomnu einveldi, en
það gekk þó svo, að uppreisnir urðu engar, fremur en í
öðrum löndum Asíu, sem Rússar ráða yfir. Þjóðir Asíu
eru vanar einveldi frá aldaöðli, og hafa ekki fram til síð-
ustu tíma kært sig neitt um þingræði eða annað stjórnar-
fyrirkomulag vestrænna þjóða.
Til þess að tryggja aðstöðu sína í Asíu, réðust Rússar í
að leggja Síberíujárnbrautina, sem er eitthvert mesta
mannvirki sinna tíma. Alexander III. keisari var aðal-
frumkvöðull þessa mikla verks. Fyrst lögðu Rússar járn-
braut frá Orenburg inn í Vestur-Síberíu, en aðalstarfið
hófst þó að austan frá Kyrrahafshöfnunum árið 1891, og
1901 má segja að járnbrautin væri fullgerð, en síðan
hefir hún stöðugt verið endurbætt og aukið við hliðarlín-
um. Hefir þessi braut gersamlega breytt öllum atvinnu-
rekstri Síberíu.
En nú voru Rússar komnir í nágrenni við Japana og
leiddi það til hinnar miklu styrjaldar 1904—5. Rússar
biðu að vísu ósigur, en voru þó ekki gersigraðir. Þeir
misstu Port Arthur og yfirráð sín í Mansjúríu og áhrif í
Kóreu, en þeir héldu Vladivostock og þar hafa þeir víg-
búizt síðan.
Eftir stjórnarbyltinguna og valdatöku kommúnista
héldu Rússar áfram herbúnaði sínum í Síberíu af engu
minna krafti en áður. Þeir óttuðust árás frá Japan og
hafa gert sér afarsterkar herstöðvar um alla Austur-
Síberíu. Afstaða þeirra í stríðinu er afareinkennileg. Þeir
eru bandamenn Englendinga og Bandaríkjamanna, en eru
þó í fullum friði við Japana. Getur þetta varla stafað af
öðru en því, að hvorug þjóðin þorir að ráðast á hina. En
það er ekki líklegt, að þetta ástand geti haldizt til lengdar.