Skírnir - 01.01.1943, Blaðsíða 48

46
Gunnar Árnason
Skírnir
finnst honum sjálfum eins og fólkinu, að hann megi síð-
ur en aðrir stökkva yfir varnargarð hins borgaralega
siðferðis.
Og sumar konur eru svo hreinar að eðlisfari, að sak-
leysi þeirra virðist mynda um þær nálega órjúfanlegan
vafurloga. Því kvað Hannes Hafstein um ástmey sína:
Það stingur mig í hjartað eins og ör:
Pelst, ef til vill, í bylgjum sálar minnar
eitthvað, sem kynni að setja fingraför
á fagurhreinan spegil sálar þinnar.
Einmitt þannig hugsaði ég til Sólveigar.
Marga daga, einkum á einverustundum, fannst mér að
ég mundi varla geta staðizt til næsta dags þann ofurþunga
þrárinnar, sem sogaði mig líkt og brimalda út í óvætt djúp.
En ég reyndi þó oftast að láta sem ekkert væri. Ég
hafði heldur enga hugmynd um að hún hefði á nokkurn
hátt fellt hug til mín. Satt að segja óttaðist ég þrátt
fyrir allt og þóttist þess fullviss, að svo væri ekki. Mér
fannst hún vera mér jafn blátt áfram og Karli gamla.
Einmitt þess vegna sat ég ekki á mér stundum að leika
mér að eldinum og kasta til hennar eitthvað tvíræðum
orðum.
Ég hefi aldrei gengið ákafar að vinnu en þá. Ég vakn-
aði með sól og kom næstum jafn snemma og Karl á teig-
inn. En hvort sem ég hamaðist við orfið í þýfi eða þandi
mig á sléttu, og hversu fögur sem náttúran var í kringum
mig, þá hugsaði ég um Sólveigu eina. Ég taldi mínúturn-
ar, þangað til hún kallaði á okkur í skattinn og kom út að
raka. Ég fylgdi henni með augunum, þegar hún var eitt-
hvað að snúast úti við: slægja silung, hengja upp þvott,
setja mjólkurföturnar út til þerris.
Þegar hún var að raka, átti hún sannarlega að sjá, að
ég var duglegur, og ég vildi ekki láta hana stríða okkur
Karli á því, að við hefðum ekki tveir undan henni. En ég
fylgdi henni alltaf með augunum, þegar ég brýndi. Það
var líka gaman að sjá hana roðna við raksturinn. Þó fór